Lieve papa

Het was mijn bedoeling om niet meer heel persoonlijke posts op mijn blog te zetten. Maar ik heb toch het gevoel dat ik dit van me af moet schrijven. Op deze manier kan ik ook iedereen laten weten wat er momenteel aan de hand is, waarom ik tijdelijk niet op de uni en in het uitgaansleven verschijn. Want na de afgelopen dagen die behoorlijk heftig waren, heb ik even wat tijd nodig om alles te verwerken.

Mijn vader was een hele sterke man die jarenlang heeft lopen bikkelen. Wanneer anderen het waarschijnlijk al veel eerder zouden hebben opgegeven, ging hij door. Hij heeft menig dokter versteld doen staan. Hij probeerde altijd nog zoveel mogelijk zelf te doen en stond voor iedereen klaar, ondanks dat hij heel ziek was. Een paar jaar geleden kreeg hij zelfs een Koninklijke onderscheiding omdat hij als vrijwilliger veel had gedaan voor de plaatselijke speeltuinvereniging. Dat zegt wel wat. Ondanks dat mijn vader en ik nog wel eens wilden botsen qua mening, heb ik altijd enorm veel respect voor hem gehad. Ik ken niemand die sterker en dapperder is dan hij was.

Uiteindelijk was hij lichamelijk niet meer sterk genoeg om door te blijven vechten nadat hij er ook nog een infectie aan zijn hartklep bij kreeg. Na een aantal weken in het ziekenhuis te hebben gelegen waarbij zijn toestand eigenlijk alleen maar verslechterde in plaats van verbeterde, heeft hij zelf de beslissing genomen om zo niet meer verder te willen. Hoe sterk hij ook was, zijn lichaam was op. Hij kreeg zijn laatste zakje bloed en de dosis morfine werd verhoogd. De dagen erna namen de dokters, verpleegsters en wij afscheid.

Gisterenavond is mijn vader in zijn slaap overleden. Papa, ik hoop dat je nu eindelijk rust hebt. Ik zal altijd aan je blijven denken met heel veel bewondering en liefde

6 jan. 1955 – 16 sept. 2012