Ik zag PAAZ een tijdje geleden voorbij komen op een blog (welke ook alweer?), ik herkende de kaft dan ook meteen toen ik hem in de boekenwinkel zag liggen. Ik heb altijd al een voorliefde gehad voor films en boeken die zich afspelen in de wereld van de psychiatrie. Door mijn interesse voor Psychologie maar vooral omdat ik mijzelf altijd zo’n weirdo vond (vind) waarschijnlijk. Ik was dus heel benieuwd naar dit boek.

paaz

Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis

Het boek is geschreven door Myrthe van der Meer (pseudoniem) en is gebaseerd op haar eigen ervaringen op de paaz. Het is dus meer een autobiografie dan een roman. De paaz is de psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis, hier worden mensen opgenomen met psychiatrische problematiek. Zo ook Emma, het hoofdpersonage van dit boek. Na een burn-out beland ze in een zware depressie, die ze zelf eigenlijk helemaal niet zo zwaar vindt. “Iedereen wil toch eigenlijk dood?” denkt ze.

paaz recensie

Ontroerend

Ik vind het heel mooi hoe je Emma ziet groeien door het verhaal heen, zo zit ze een hele tijd in de ontkenningsfase waarbij ze vooral op de achtergrond blijft en het leven in de paaz observeert. Langzaamaan komt het besef en neemt ze een actievere houding aan. Ze komt erachter dat het helemaal niet zo normaal is om dood te willen. De schrijfstijl is heel fijn om te lezen, ik had het boek dan ook binnen een paar dagen uit. Ondanks het zware onderwerp schrijft ze met veel humor wat het boek niet deprimerend maakt om te lezen. Maar sommige delen vond ik ook heel verdrietig, ik leefde echt met haar mee waardoor ik werd meegesleurd in het verhaal. Toen ik drie uur bij de kapper zat heb ik er ook in zitten lezen, normaal kan ik me dan niet zo concentreren (muziek, kakelende kapsters, mopperende omaatjes, de telefoon die om de 10 minuten rinkelt) maar op een gegeven moment boog de kapster zich over mij heen. “Mevrouw?! Wou u nou nog geknipt worden? Volgens mij is dat een goed boek of niet?” Oeps, blijkbaar had ze het al twee keer gevraagd maar ik kreeg er niets van mee omdat ik zo in het boek zat. Tegen de tijd dat de verf uit mijn haar gespoeld moest worden, prikten de tranen in mijn ogen omdat ik het verhaal zo ontroerend – en soms ook pijnlijk herkenbaar – vond.

PAAZ is een aanrader voor iedereen die in de zorg werkt, zelf psychische problemen heeft (gehad) of iemand kent die dat heeft. Maar het is vooral een must read voor iedereen die wil weten hoe het dagelijkse leven op de paaz eruit ziet en wat er in het hoofd omgaat van een vrouw die daar is opgenomen.