Boek: The Fault in Our Stars

Iedereen was er lyrisch over dus ik moest en zou het lezen. Nu ik The Fault in Our Stars van John Green gelezen heb, ben ik er ook net zo lyrisch over. Wauw. Wauw. Wauw!

De zestienjarige Hazel is gediagnosticeerd met schildklierkanker, stadium IV. Ze heeft uitzaaiingen in haar longen waardoor ze een zuurstoftank met zich meedraagt. Op haar veertiende dacht ze dat ze op haar sterfbed lag maar op wonderlijke wijze werd er een experimenteel medicijn gevonden dat de tumoren iets liet krimpen, nu kan ze er weer even tegen aan. Maar niemand weet voor hoe lang. Omdat ze niet meer naar school kan en haar ouders niet willen dat ze thuis weg zit te kwijnen moedigen ze haar aan om naar een lotgenotengroep te gaan. Met tegenzin gaat ze er naar toe. Maar dan ontmoet ze cancer kid Augustus die anderhalf jaar geleden wat last had van botkanker.

“I fell in love the way you fall asleep: slowly, and then all at once.”

Door mijn omschrijving denk je misschien dat het een sentimenteel en zoetsappig verhaal is, vol met clichés, maar het is alles behalve dat. Green’s schrijfstijl is zo fijn ironisch en sarcastisch, dat maakt het echt leuk om te lezen. Maar het blijft natuurlijk een heftig verhaal; jonge mensen die zich voorbereiden op de dood en de angst om vergeten te worden. Ik heb dan ook één keer zo hard moeten huilen dat de tranen maar over mijn wangen bleven stromen. Dat is positief trouwens, want ik heb dat nooit zo snel bij een boek. Ondanks het verdrietige onderwerp vind ik het bovenal een onwijs mooi verhaal over liefde, elkaar door de shit sleuren en de veerkracht van mensen. Ik was er zo van onder de indruk dat het verhaal nog dagen in mijn hoofd bleef hangen.

Minpunten: Het boek is zo snel uit.

Pluspunten: De schrijfstijl is heel grappig en ironisch: dik groot pluspunt! Daarom is het ook nooit saai om te lezen. Ik was erg onder de indruk van het verhaal, zo ontroerend en grappig tegelijk, ik vond het lastig om weg te leggen.