Ik haalde een zeven, een acht, nòg een acht en zelfs een negen in de afgelopen tentamenweek. Meestal doe ik maar drie vakken per blok, omdat mijn modder-en-pudding-hoofd anders kortsluiting krijgt. Maar nu deed ik er vier (#yolo), want ik had dat blok ervoor maar één vak gehaald. Dat is het verschil tussen geen medicijnen en wel medicijnen. Twee onvoldoendes vs. vier dikke voldoendes. Een significant verschil (dat mag ik zeggen, want bijna alle statistiekvakken zijn inmiddels ook binnen).

Wonderpilletjes vs. Taart

Die medicijnen neem ik alleen in de tentamenweken, want verder zijn het rotdingen. Je zweet je te pletter, alsof je de dag begon met een paar espresso shots, daar kan geen deodorant tegen op. En het ergste: geen eetlust. En als ik ergens van houd dan is het eten. Het zijn wonderpilletjes om het studeren niet als ploeteren aan te laten voelen en om drie stemmingswisselingen op een dag terug te brengen naar één tot geen. Maar je kan geen taartje eten om dat te vieren, en zonder taart vind ik het leven maar saai.

Accepteren vs. Veranderen

Het zou zo fijn zijn als ik ’s ochtends mijn bed uit kwam, direct onder de douche zou springen en een leuke outfit uit mijn kast zou kunnen halen. Even een to do lijstje maken en gaan met die banaan. Zoals normale mensen dat doen, zo stel ik mij dat voor in ieder geval. Maar meestal zitten alle leuke kleren in de was, en alles ligt als één warboel in mijn kast. Dat duurt wel een half uur voordat je daar dat ene shirtje uit hebt gevonden, vooral omdat bijna al mijn kledingstukken zwart zijn. En dat ik dan naar beneden loop, zonder dat ik over de troep struikel, en een lekker ontbijtje klaar kan maken. Maar dat kan niet want er zijn altijd wel essentiële ingrediënten op. Brood? O ja, vergeten te kopen gisteren. En als ik wel ingrediënten voor een ontbijt – of inmiddels kunnen we tegen die tijd al spreken van een lunch eigenlijk – bij elkaar heb weten te sprokkelen, moet ik eerst servies aan de kant schuiven want het hele aanrecht staat vol. En dat is nog maar het begin van de dag. Niet zo gek dat ik ’s avonds, inmiddels drie stemmingswisselingen verder, in huilen uit kan barsten omdat er geen schone vorken in de la liggen als ik aan het avondeten wil beginnen. Ik vind het doodvermoeiend. Want ADD betekent dat je moet accepteren dat sommige dingen niet zo goed lukken, en dan moet je daar vrede mee hebben. Maar het betekent ook dat je dingen moet veranderen. Maar wat moet je accepteren en wat moet je veranderen? Ik weet het niet. Ik wil niet te hoge eisen stellen aan mijzelf, maar ik kan ook niet met het idee leven dat ik nooit mijn shit voor elkaar ga hebben. Maar misschien is het dat juist dat ik moet accepteren, dat mijn leven nooit saai en geordend gaat zijn. Hadden ze daar maar een pilletje voor. Gelukkig is er taart.

Hoe was jullie dag? Nog briljante filosofische ontdekkingen gedaan?