Vroeger werd ik met rollende ogen aangekeken als ik vertelde dat ik geen vlees at. Iemand reageerde zelfs eens met “Hé dat is gek, want je ziet er verder best goed uit, je ziet helemaal niet bleek?”. Euh oké, meneer. Tegenwoordig is het eerder normaal om geen (of minder) vlees te eten dan een carniforen-lifestyle te hebben. En dat is natuurlijk goed nieuws! De enige gekke opmerkingen die ik nu vaak krijg, gaan over mijn ambities als wereldverbeteraar. 

Het zware leven van een blogger

Ik vind mijzelf een hele leuke wannabe wereldverbeteraar. Ik vind het te gek als ik een mailtje krijg dat iemand vegetarisch is gaan eten door mijn blog, maar ik zou nooit actief de discussie aangaan om iemand ervan te overtuigen dat degene geen vlees moet eten. Ik heb helemaal geen zin om mijn energie daarin te steken, en daarnaast vraag ik mij af of het niet juist averechts zou werken. Ik word zelf namelijk ook ontzettend kriebelig van ongevraagd advies. Niet zo’n handige eigenschap als je een blog hebt met een groen tintje. Want dan krijg je ineens bakken met ongevraagd advies van mede-wereldverbeteraars binnen. Sweet baby jesus.

Extremen

Gelukkig ben ik van mijzelf een heel enthousiast mens, ik heb een ziel die (meestal) vol zit met denderende liefde. Ik kan bijvoorbeeld ontzettend blij worden van mijn lekker warme havermoutontbijtje met bananen. En als iemand daar dan heel negatief op in gaat (bijvoorbeeld door te zeggen dat het verwarmen in de oven energieverspilling is, puur hypothetisch hoor) dan verander ik in een sip kindje met een leeg ijshoorntje waarvan het bolletje ijs net op de grond gevallen is. Doei denderende liefde. Het vervelende van een wannabe wereldverbeteraar zijn, is dat iedereen je ineens met superfocus in de gaten houdt of je alles wel goed doet (“Zijn die schoenen nou van leer?”). En dat vind ik echt jammer, want bewust leven zit hem niet in zwart-wit extremen. Juist het denken in extremen is wat mensen afschrikt, en waardoor mensen mij weer gek aankijken omdat ze bang zijn dat ik een doorgeslagen hippie ben. “Don’t do nothing because you can’t do everything” is mijn lijfspreuk.

Mijn theorie

Om mij op een passief-agressieve manier te kunnen ontladen van mijn innerlijke frustraties heb ik een theorie bedacht over vingerwijzende azijnpissers. Want ik vind het vreemd dat er mensen zijn die elkaar zo tegenwerken, terwijl ze hetzelfde doel hebben (een mooie planeet, blije dieren, glitters, eenhoorns). En als Psychologie student ben ik verpest door alles te overanalyseren en mij af te vragen welke motieven ergens achter zitten. Ik denk dat de pessimisten ingedeeld kunnen worden in drie types:

Type 1: De verbitterde wereldverbeteraar
Dit type begon ooit als een blije en vrolijke wereldverbeteraar in spé. Maar doordat er zoveel te verbeteren valt aan deze aarde, raakte dit type langzaamaan verbitterd. De wereld is een verrotte plek en mensen zijn slecht, stelt dit type. Niet zo gek dat je dan alleen maar kritiek kan hebben op mensen die nog wel positief in het leven staan en hier en daar nog een beetje proberen te genieten ondanks de 1837229 oneerlijke en duivelse praktijken die plaats vinden.
Favoriete quote: “[..] is moord!!1!”

Type 2: De groene moraalridder
Dit type krijgt een kick om iemand zijn normen en waarden te toetsen. Het hoofddoel is niet om de wereld mooier te maken, maar om hoog op de moraalladder te staan. Deze positie van ethische superioriteit wordt graag door dit type van de daken geschreeuwd om zich beter te voelen over zichzelf. Deze narcistische persoonlijkheidstrek wordt meestal veroorzaakt door eigen onzekerheid of persoonlijke frustraties.
Favoriete quote: “Wat hypocriet om [niet zo’n groene activiteit] te doen terwijl je [groene activiteit] doet!!1!”

Type 3: De andere generatie
Dit type bedoelt het allemaal heel goed, maar kan zijn/haar ongevraagde advies niet goed onder woorden brengen wegens het opgroeien in een tijdperk zonder internet. Dit zijn de mensen die in capslock typen en niet doorhebben dat ze virtueel schreeuwen, of ‘ok’ typen op whatsapp zonder door te hebben dat dit bot overkomt, en nooit hebben gehoord van interpunctie. Deze mensen zijn in het echt heel lief, maar hebben eigenlijk een workshop ‘ongeschreven regels op social media’ nodig.
Favoriete quote: “magnetrons zijn gevaarlijk .groeten anja”

Dus wat ik hieruit kan concluderen is dat je je er niet zoveel van hoeft aan te trekken. Mijn (ongevraagde) advies: doe een dansje, lach, steek die moraalladder ergens waar de zon niet schijnt en maak de wereld mooier op je eigen manier. Want het is niet altijd zo zwart-wit. Juist in dat grijze gebied valt nog zoveel winst te behalen! Alle kleine beetjes helpen mee en als jij je eerste paar babystapjes in de goede richting zet, kan ik dat alleen maar toejuichen. Laat je vooral niet ontmoedigen door betweters, want wereldverbeteraars in spé zijn awesome. En natuurlijk: het kan altijd beter. Maar laten we dat lekker zelf uitvogelen en hier elkaar in inspireren. Jeej! Glitters! Eenhoorns!

(Sorry ik ben zelf ook een beetje verbitterd door mijn tentamenweek die niet zo goed gaat, na dinsdag ben ik weer lief, aardig en een goede blogger! Hieronder een lieve foto van Bunny von D om het goed te maken.)