Oh jongens, eindelijk is het zo ver. Kijken jullie er ook al naar uit? Geen gezeur meer van Iris over haar slopende studie. Want ik ben nu dan toch écht begonnen met afstuderen. Ik heb een onderwerp voor mijn bachelorthese toegewezen gekregen, het eerste gesprek met mijn begeleider gehad en zelfs al een documentje genaamd ‘bachelorthese-concept.docx’ aangemaakt. Ik denk dat ik nog nooit zo gelukkig ben geweest in mijn leven en ik hoop dat ik dit enthousiasme vast kan houden voor de aankomende vier maanden.

Geen modelstudent

Zoals de trouwe lezer wellicht al weet, studeer ik al ééuwen. Eerst anderhalf jaar op het HBO, wat één en al ellende was overigens. Dus toen ik mijn propedeuse in de pocket had, ging ik snel door naar de universiteit. Waar ik mij al een stuk beter op mijn plek voelde. Echter was mijn ADD-brein niet geheel opgewassen tegen de hoge studielast. Met hoge studielast bedoel ik niet het hogere niveau, maar de dikke boeken zonder plaatjes, saaie colleges die een eeuwigheid leken te duren en veel zelfstandigheid. Het kwam dan ook niet als een verrassing dat ik niet als een modelstudent nominaal zou afstuderen. Inmiddels doe ik zelfs al vijf jaar over deze driejarige studie. Dat betekent dat ik in totaal al zo’n zeven collegejaren mee ga. Maar weet je wat? Dat maakt mij helemaal niet uit. Ik ben zo trots op mijzelf dat ik eindelijk alle vakken binnen heb en dat het einde in zicht is. Dat had ik drie jaar geleden – toen de ene onvoldoende na de andere binnenstroomde – echt niet durven te hopen. Toen zei de studieadviseur dat ik maar beter terug kon gaan naar het HBO, want blijkbaar kon ik het niveau gewoonweg niet aan. Het deed mij denken aan mijn wiskundedocent op de havo. Die zei dat als ik vmbo ging doen ik nog geen voldoende zou kunnen halen. (Ik heb al mijn statistiekvakken met gemiddeld een 8 afgesloten, for your information.) Of toen ik in de tweede klas een mentorgesprek had omdat ik waarschijnlijk een niveau lager moest of een jaar moest blijven zitten. Want ‘het zit er wel in, maar het komt er niet uit’. Zoals ze dat zo mooi kunnen zeggen. Ik zat met prikkende tranen in mijn ogen naast mijn moeder in de hal te wachten tot mijn mentor ons het lokaal in zou roepen. Mijn moeder zei ‘later denk je nog een keer terug aan dit moment en dan zul je zien dat het allemaal goed kwam’. En moeders hebben altijd gelijk.

Positieve psychologie

Nu mag ik nog niet te vroeg juichen, want voordat ik officieel ben afgestudeerd moet ik eerst nog mijn laatste twee cijfers terug krijgen, een scriptie schrijven en een presentatie houden. Maar het onderwerp van mijn these is zo leuk en interessant dat ik het positief in zie. En dan komen we ook direct op mijn onderwerp uit, namelijk: positieve psychologie. Positieve psychologie is absoluut mijn favoriete richting binnen de psychologie. De traditionele psychologie is namelijk best deprimerend, je kijkt vooral naar problemen, stoornissen en conflicten. Positieve psychologie richt zich juist op positieve emoties, optimisme en het accepteren van negatieve dingen. Wat maakt mensen blij? Het is een redelijk nieuw vakgebied en ondanks dat ik niet de ambitie heb om psycholoog te worden vind ik het reuze interessant. Voor mijn bachelorthese ga ik onderzoek doen naar positieve psychologie apps en aangezien mijn telefoon figuurlijk aan mijn hand zit vast gegroeid is dat helemaal mijn ding. Ik werk samen met een súperleuk studiegenootje die ik al een beetje ken via Twitter omdat ze een lezer van mijn blog is (hohoi studiegenootje!), hoe toevallig is dat? Dus ik denk niet dat ik dit collegejaar beter kan afsluiten dan dit. Wat een positiviteit hè? Bijna eng!

Als ik over een aantal weken een blogpost schrijf over scriptie-stress en deadline-depressies kunnen jullie mij dan even helpen herinneren aan deze blogpost?