Afgelopen zondag wandelden Steve en ik door het Witte Veen bij Buurse. Morgen kopen we matchende windjacks. Nee, grapje. Maar hoe burgerlijk het ook klinkt, ik vind dat soort natuurwandelingen fantastisch. Vooral de wandelroute die wij liepen; je loopt door verschillende soorten gebieden zodat je veel afwisseling hebt en het uitzicht niet zo snel verveelt (ja sorry Moeder Natuur, korte concentratieboog hiero). Kijk maar mee!

Herfst en pizza

Hoewel het vrij fris was zondag, was het een perfecte dag voor een wandeling in de natuur en het maken van honderden foto’s. De lucht was strak blauw en de zon scheen. Overal zag ik paddestoelen en mooie gekleurde blaadjes. We gingen er wat later in de middag naar toe. “Ah joh, acht kilometer, dat is een klein rondje, doen we wel even.” En bij zonsondergang fietsten we weer naar huis. “Oké, acht kilometer is toch nog best een hele wandeling….”. Toen we thuis kwamen was het al donker en de supermarkt dicht. Dan maar een pizza bestellen. We hadden dan ook in totaal twintig kilometer gefietst en ruim acht kilometer gewandeld, dan mag dat ook wel.

Het Witte Veen

Het Witte Veen is een heide- en bosgebied in de buurt van Buurse en de Duitse Grens. Het ligt op ongeveer een half uur fietsen van waar ik woon. Wat een geluk hè? Zo zie je maar dat Nederland ook waanzinnig mooie plekken heeft. Die zondag voelde echt een beetje als vakantie. Alleen dan kon ik ’s avonds weer in mijn eigen bed kruipen, win-win.

Moerasbos

Natuurmonumenten heeft op een paar plekken moerasachtige gebieden gemaakte in het Witte Veen. Ik hoopte heel graag kikkers te zien, maar helaas. Ze zullen zich ’s middags wel niet zo snel laten zien? Met een beetje geluk spot je in deze gebieden ook salamanders.

Schotse Hooglanders

Dit is waarom ik in eerste instantie naar het Witte Veen wilde: harige koeien! In het Witte Veen lopen vijftig Schotse Hooglanders om te grazen in het veengebied. Zij zorgen ervoor dat het gebied niet dichtgroeit met berken en andere bomen. Ze zijn in de zomer én winter buiten en zorgen voor hun eigen voedsel. Ik heb er maar een paar kunnen spotten, van een afstandje, maar ik was allang enthousiast een koe te hebben gezien.

Wandelroute

De wandelroute die wij liepen kan je vinden op de website van Natuurmonumenten. Je kan beginnen bij Landgasthof Haarmühle, vlak over de Duitse grens. Daarna hoef je alleen nog maar de blauwe pijltjes (8,5 kilometer) te volgen. Over deze wandeling doe je ongeveer twee uur. Als je liever een kortere wandeltocht maakt, kan je ook de gele (1,6 kilometer) of rode pijltjes (2,7 kilometer) volgen. Maar dan mis je wel veel moois! Én is de kans groot dat je de harige koeien misloopt.

En ook als je route zelf niet gaat wandelen, hoop ik dat je toch een beetje digitaal hebt kunnen ‘bosbaden‘ door mijn foto’s!

P.S. Oké mama je had toch wel gelijk toen die ene keer dat ik nog klein was en ik zei hoe mega-saai het was om te gaan wandelen in de natuur en toen jij zei dat ik het later wel leuk zou vinden als ik groot zou zijn.