Ik ben Iris wel?

Jaaaaa! Een blogpost!!

Ik ben Iris niet

We zijn inmiddels bijna een jaar verder na mijn laatste blogpost over dat ik een behandeling zou volgen voor een paniekstoornis. En wat ben ik, en mijn manier van leven en denken, al veranderd! Ik parkeerde mijn blog maar even, want ik wist (en weet) niet zo goed wat ik ermee moest. Dit hele virtuele plekje hier voelt niet meer als Iris. Zou ik dat al die jaren geleden dat ik mijn domeinnaam registreerde toen al stiekem hebben geweten? Wie weet.

Ik ben inmiddels de koningin van het koken met pakjes en zakjes. Zo nu en dan kook ik nog weleens uitgebreid from scratch, als ik er echt veel zin in heb. Maar over het algemeen ligt de lat een stuk lager voor mezelf. Duurzaam leven heeft ook geen prioriteit het laatste jaar. Natuurlijk vind ik het nog steeds wel belangrijk, en doe ik mijn best. Maar zo kocht ik ook gewoon een Swiffer met wegwerpdoekjes om het huishouden wat makkelijker te maken. De Iris van vroeger zou nee-schuddend judgen hierover, hoor. De Iris van nu zit een stuk beter in haar vel omdat het dagelijkse leven steeds iets soepeler verloopt. Maar materiaal voor recepten heb ik dus niet; met de groene tips heb ik het ook wel even gehad en in weekoverzichten te typen over mijn agorafobische lifestyle heb ik ook weinig zin. Sowieso schreef ik de weekoverzichten alleen omdat ik wist dat lezers het leuk vonden, niet omdat ik het zelf leuk vond om te maken. Realiseerde ik mij achteraf pas.

“Wat wil ík i.p.v. wat wil de ander”

..staat groot op een notitieblaadje geschreven dat naast mijn bureau hangt. Vooral de laatste periode toen ik nog actief blogde, had ik er geen zin meer in. Maar ik wílde het willen omdat ik niemand wilde teleurstellen. Ik was zo gewend om mijn eigen gevoel weg te stoppen dat ik geen idee meer had wat ik nu eigenlijk zelf wilde. Dat is iets waar ik nog steeds aan werk en wat mij gelukkig steeds beter afgaat. Zo kan je onderaan deze blogpost zien dat ik de comments heb uitgeschakeld. Want nadat ik na maanden weer eens inlogde op WordPress en direct drie zeurderige reacties kreeg te zien, had ik gelijk buikpijn. (Ook heel veel leuke, hoor! Maar de negatieve blijven helaas het meest hangen.) De comments uitschakelen voelde in eerste instantie niet eens als een optie, want ik moet daar toch gewoon tegen kunnen. Toen ik er vannacht over lag te piekeren (ja echt, rond een uurtje of vier) dacht ik: wáárom moet ik daar tegen kunnen? Het is toch verdorie míjn blog. Ik wil hier gewoon stukjes schrijven voor de lol. Leuke, gezellige interactie heb ik toch wel op Instagram. En natuurlijk, ik weet dat ik niet iedereen tevreden kan houden. Maar elke keer als iemand ontevreden is, zit ik er niet op te wachten om dat te horen. Misschien dat ik daar ooit wel emotioneel stabiel genoeg voor ben. Voorlopig is dat in ieder geval niet het geval.

1 jaar therapie

Ik volg(de) exposure-therapie, cognitieve gedragstherapie, EMDR en psychotherapie. Begon met medicatie (wat één van de beste beslissingen ooit bleek te zijn) en volgde psychosomatische fysiotherapie. Ik heb nog steeds wekelijkse afspraken met mijn psycholoog. En binnenkort begin ik zelfs aan groepstherapie voor ADHD omdat het steeds beter gaat qua paniek! Het vraagt veel energie, maar de laatste tijd is het ook léuk. Wie had dat gedacht! Ik merk dat het steeds beter met mij gaat en dat is ontzettend motiverend. In plaats van dat het me erg verdrietig maakte dat ik mijzelf ergens in de laatste tien jaar was kwijtgeraakt, voelt het nu als een groot avontuur om te ontdekken wie ik dan wél ben.

Zoektocht

Vanuit een ellendige paniektoestand begon ik met borduren. En nu heb ik mijn échte eigen profi webshop in borduren op irisborduurt.nl. Ik word daar ontzettend gelukkig van. Wat ik verder leuk vind en wil, is nog steeds een zoektocht. Veel dingen heb ik jaren vermeden omdat ik het niet durfde. Dus het is vooral nog een kwestie van mijn comfortzone een beetje oprekken en dingen proberen. En het schrijven van deze blogpost is ook zo’n experiment! Een geslaagd experiment moet ik zeggen. Nu ik wist dat er geen comments op kunnen komen, rolden de woorden uit mijn toetsenbord. Ik was meer bezig met wat ík wilde vertellen, in plaats van dat ik aan het piekeren was over wat jullie leuk of stom zouden vinden. En ik leer steeds meer dat zo’n denkwijze niet egoïstisch is, maar juist heel gezond.

Liefs!

P.S. je kan me op Instagram vinden onder de naam @ikbenirisniet. Ik ben vooral actief op Stories en vind het altijd gezellig om met jullie te kletsen.