De eerste collegeweek van mijn nieuwe studie zit erop! Ik studeer nog steeds aan de Universiteit Twente, maar nu niet meer voor de bachelor psychologie maar voor de opvolgende masteropleiding. Ik was bang dat ik forever alone huilend in een hoekje zou zitten, begraven onder huiswerk. Maar ik heb al leuke mensen leren kennen en tot nu toe bevalt het goed. Helaas is het begraven zijn onder een bult huiswerk wel de keiharde realiteit.

Nieuwe studie

De master die ik doe heet Positieve Psychologie & Technologie. Eigenlijk is het een master klinische psychologie met een vleugje positieve psychologie. Deze master volg je als je de ambitie hebt om (klinisch) psycholoog in de hulpverlening te worden. Mijn collegejaar bestaat dus vooral uit vakken over psychopathologie en véél gespreksvoering. Nu heb ik niet de ambitie om psycholoog te worden, dus ik stond in eerste instantie niet te popelen voor het klinische deel van de studie. Maar ik moet zeggen dat ik het nu al énorm leerzaam vind. Gesprekken voer je hoe dan ook in je leven, of je nu wel of niet psycholoog bent, dus het is nuttig en interessant om daar veel mee bezig te zijn. Vaardigheden als actief luisteren, niet oordelen en je bewust zijn van hoe dingen overkomen bij een ander komen altijd van pas. Maar mijn favoriete delen van de studie zijn toch de positieve psychologie en het onderzoek doen. Ik volg het eerste half jaar alle vakken, met één vak over positieve psychologie, en het tweede half jaar kan het onderzoek beginnen. Want dan begin ik weer aan het schrijven van een scriptie. De meesten zullen dit combineren met een klinische stage, maar omdat ik onderzoek doen juist zo leuk vind, kies ik waarschijnlijk voor een extra grote scriptie zonder stage. Er zijn verschillende richtingen die je op kan met je onderzoek, op dit moment lijkt iets met narratieve psychologie mij het leukst. De focus ligt daarbij op (levens)verhalen en welke rol deze spelen bij het bevorderen van welbevinden. En zo krijgt een studie, waarvan ik een paar jaar geleden regelmatig dacht níets mee te kunnen, toch aansluiting bij wat ik het allerliefste doen: bloggen, schrijven, gelukkiger leven.

Zelfontplooiing

Misschien is het allerleukste aan de master wel dat je ook veel over jezelf leert. Voor het vak Toegepaste Positieve Psychologie doen we onder andere een 8-weekse zelfhulpcursus om te ervaren welk effect oefeningen vanuit de positieve psychologie hebben. Weer eens wat anders dan saaie theorieboeken lezen. Het zelfhulpboek kan je trouwens zelf ook lezen als dat je leuk lijkt. Er staat veel begrijpelijke info over de achtergronden van positieve psychologie in, mét wetenschappelijke bronnen dus geen zweverig gedoe, en oefeningen om positiever in het leven te staan. Het boek heet ‘Dit is jouw leven’ en is o.a. hier te koop (affiliatelink, want studieboeken zijn dúúr). In de werkcolleges die we hebben om te oefenen met gespreksvoering bespreek je je eigen problemen wanneer je cliënt speelt. Dus ik heb elke week een gratis therapiesessie, komt het op neer. Afgelopen week werd ik gelijk geconfronteerd met het feit dat ik veel lach en grapjes maak en daarmee lekker veel afstand kan creëren tussen mij en degene met wie ik praat. Dat had mij nooit zo gerealiseerd. Ik heb nog maar één collegeweek achter de rug, maar ik heb nu al het gevoel dat ik in dit jaar meer ga leren dan dat ik in mijn gehele bachelor heb geleerd. Zoals jullie je misschien kunnen herinneren, twijfelde ik heel erg of ik nog wel een master zou gaan doen. Maar ik moet zeggen dat ik tot nu toe blij ben dat ik die stap toch heb genomen. (Kan iemand mij wijzen op deze blogpost als ik zit te jammeren in mijn tentamenweken over twee maanden?)

Intensief

En dat is gelijk iets waar ik mij enorm op had verkeken: deze master is toch wel pittig. De hoeveelheid lesstof is veel meer dan ik gewend ben van de bachelor. Over een maand heb ik bijvoorbeeld al mijn eerste tentamen waarvoor ik drie boeken moet hebben gelezen. Ik heb veel werkcolleges waarbij we actief bezig gaan; lui achterover hangen in een grote hoorcollegezaal is er niet meer bij. Vrijdag toen ik thuis kwam na een halve dag gespreksvoering was ik compleet gesloopt. Je kan je vast voorstellen dat het voeren van de gesprekken, zowel in de rol als psycholoog als cliënt, behoorlijk wat van je vraagt. Ik weet dan ook nog niet goed hoe ik dit optimaal kan combineren met mijn blog. Maar dan weten jullie dat in ieder geval, als het hier wat stiller is. Hoewel ik liever mijn blog op de eerste plaats zet, wat bij mijn bachelor meestal het geval was, staat mijn studie nu nèt ietsje hoger. Mijn doel is namelijk om deze master binnen één jaar te halen. Wellicht iets te ambitieus, mijn bachelor heb ik namelijk juist destijds op een lager pitje gezet nadat ik mijn AD(H)D-diagnose kreeg. Zo kon ik het tempo beter bijbenen. Maar ik moet zeggen dat ik de vakken die ik nu krijg driehonderd keer boeiender vind dan die uit mijn bachelor. En omdat de colleges zo intensief zijn, wordt het lastiger om achter te lopen. Dus hopelijk gaat het daardoor wel lukken om de master te halen zonder uit te lopen.

En zonder burn-out, als het even kan.

We zullen het zien. Ik zal jullie in ieder geval op de hoogte houden van mijn positieve psychologie avonturen, als jullie dat ook leuk vinden natuurlijk!