In 2013 heb ik mij laten testen op ADD. In deze blogserie beschrijf ik mijn ervaringen vanaf het eerste moment dat ik eind 2012 een afspraak maakte bij de dokter en waarom ik dat deed, en hoe het diagnose-proces verder verliep.

ADD onderzoek serie

Deel 1: “Komt een meisje bij de dokter”
Deel 2: “Komt een meisje bij de psycholoog”
Deel 3: “Komt een meisje bij de psychiater”
Deel 4: “Komt een meisje bij de apotheker”

Gewoon een normale dag uit mijn leven:

Om half 10 gaat de wekker, want ik wil (voor mijn doen) vroeg uit bed zodat ik er een productieve dag van kan maken. Ik snooze net zolang door totdat het standaard iPhone-rinkeltoontje te irritant wordt en het inmiddels alweer elf uur is. Mijn voornemen is om meteen onder de douche te springen maar als ik een handdoek wil pakken, bedenk ik me dat ik gisteren de wasmachine had aangezet en dat daar alle handdoeken nog in zitten. Dan maar eerst koffie. Ik probeer mijn favoriete Starbucks mok te vinden tussen de puinhoop op mijn aanrecht en was deze af, zet hem in de magnetron, haal hem er weer uit en wil de sojamelk opschuimen. Als ik de melkschuimer in mijn hipster-mok hoor rinkelen zie ik dat ik ben vergeten de sojamelk in mijn mok te doen. Oeps. Poging twee.

Twee koppen koffie later realiseer ik me dat ik nog steeds geen droge handdoek heb en inmiddels ook een college heb gemist. Terwijl ik mijn handdoek op de verwarming laat drogen, maak een lange to do list voor mijn productieve dag. Want ik moet nog een begin maken met het lezen van de boeken voor al mijn vakken uit het eerste en tweede jaar die ik na zoveel pogingen nog steeds niet heb gehaald. Leren is niet echt mijn ding. En ook mijn studiootje kan wel een puinruimbeurt gebruiken. Opruimen is ook niet echt mijn ding. Op mijn computer probeer ik mijn collegerooster te vinden maar niets staat in de juiste mapjes en ik zie door de bomen het bos niet meer. Gehuld in mijn badjas aanschouw ik de tyfusbende in mijn kamer en probeer ik mijn camera te vinden, want ik wilde nog een foto maken van mijn nieuwe shampoo voor een blogpost. Shampoo.. O ja. Douchen.

Nadat ik me heb afgedroogd met mijn nog half-natte handdoek, en wat kledingstukken uit verschillende hoeken van mijn kamer vandaan heb weten te toveren, werp ik een blik op mijn to do list. O ja, daar was ik nog mee bezig. Ik word al moe van de gedachte dat ik er nog meer punten op moet zetten, laat staan dat ik ze ook nog uit moet voeren, dat ik maar in bed ga liggen om obsessief spelletjes te spelen op mijn iPhone. Ik baal van mijn intense luiheid en doe een nieuwe poging om nu echt iets van mijn to do list af te kunnen strepen: leren. Ik probeer een studieboek te vinden tussen de bergen kleding en kom het Flow winterboek tegen, daar zitten leuke dingen in om brieven en kaarten mee te maken. Ja, ik wil kerstkaarten maken! In de stad koop ik voor twintig euro aan spullen om kerstkaarten te maken, weer thuis maak ik een halve kerstkaart maar dan heb ik geen zin meer. Dus zoek ik maar een film uit om vanavond te kijken. Het eten haal ik later maar bij de snackbar want ik heb geen zin om af te wassen en van die to do list kwam uiteindelijk niets terecht. Ook was ik uiteindelijk vergeten om de film te downloaden omdat ik afgeleid werd door Facebook en zeven andere tabbladen die open stonden. Morgen weer een dag. Die weer precies zo gaat.

Understatement

Zo zien ongeveer al mijn dagen eruit. Soms verbaas ik mij over het feit dat ik nog niet gek ben geworden van mijzelf. Mocht het nog niet duidelijk zijn geworden uit mijn verhaal: ik ben nogal chaotisch. En lui. En vergeetachtig. En ontzettend ongedisciplineerd. En dat is een understatement. Ik heb dat overigens nooit als negatieve kenmerken van mijzelf gezien. Ik vind dat chaotische wel zo zijn charme hebben, zoals bij verstrooide professors. Maar elk voordeel heeft zijn nadeel. Denk aan: heel veel jaar studievertraging omdat ik een concentratieboog van een goudvis heb; elke dag op zijn minst drie dingen kwijt zijn; en vaak teleurgesteld zijn in mijzelf omdat ik zoveel wil, maar niets lukt.

Op ADD laten testen

Dus gisteren nam ik eindelijk het besluit om naar de dokter te gaan en een verwijsbriefje te vragen voor een psychodiagnostische test om te kijken of ik ADD heb (dat is een subtype van ADHD alleen dan zonder de H van Hyper). Gelukkig wuifde de huisarts mijn problemen niet weg, zoals de meesten vaak wel doen, en heb ik dat briefje inmiddels binnen zodat ik aanstaande week een afspraak kan maken bij PsyQ. Die afspraak wilde ik eigenlijk vandaag maken maar – ik durf het bijna niet te zeggen – dat was ik vergeten.

Mocht dit verhaal je eng bekend voor komen, hier kan je een zelftest vinden. Hoera voor zelftestjes! Niet aan te raden voor hypochonders.