Iets meer dan twee jaar geleden kreeg ik de diagnose ADD. Of ADHD eigenlijk. Nouja, het zat er een beetje tussen in. Laten we het maar AD(H)D noemen. Met de H tussenhaakjes want zo Hyperdepieper ben ik vaak niet. Behalve dat ik heel veel kan vertellen. Héél snel. Met halve zinnen. En mensen onderbreek terwijl ze iets vertellen. Omdat ik ineens iets fantastisch bedenk. Het is maar goed dat ik mijn blog als uitlaatklep kan gebruiken, anders was het vast nog véél erger. Dus bereid u zich maar alvast mentaal voor op een ouderwetse flinke dosis woordenkots van yours truly.

Harrie in de warrie

“O ja, ADD, dat is dat ene dat je je niet zo goed kan concentreren, heb ik ook wel eens last van.” Nee, gewoon nee. Als we voor elke menselijke eigenschap een psychische stoornis bedenken, schiet het niet echt op hè. Al bestaan er nog steeds mensen die ervan overtuigd zijn dat AD(H)D een verzinsels is (in 2015, ja echt!), maar dat is weer een hele andere discussie. In deze alinea wilde ik eigenlijk vertellen wat AD(H)D voor mij betekent, maar omdat deze blogpost in het teken van mijn warhoofd staat, typ ik gewoon lekker door zonder te filteren. Ik weet eigenlijk niet eens waar ik moet beginnen als ik moet uitleggen wat het voor mij betekent. Omdat het op zó veel dingen invloed heeft. En ik weet ook gewoon niet beter. Want mijn prefrontale cortex is altijd al harrie-in-de-warrie geweest. Het betekent in ieder geval dat ik op dit moment drie alinea’s tegelijk schrijf en switch tussen twee blogposts, want ik bedacht me ook net dat ik een lijstje wil maken met vijf dingen die ik leerde over bloggen. Het is een beetje vermoeiend soms.

Eigenwijze drol

Ik ben er aan gewend geraakt dat ik mijn shit niet voor elkaar heb. Dus toen ik een berichtje van E. kreeg die vroeg hoe ik alles, ondanks mijn AD(H)D, zo goed voor elkaar kreeg, wilde ik al gelijk roepen ‘IK?! Nee joh!!’. Maar bij nader inzien heb ik alles best wel goed voor elkaar nu. In die iets-meer-dan-twee jaar, na mijn diagnose, is er echt veel veranderd. Wat best gek is, ik koos er namelijk voor om niet in behandeling te gaan en de medicijnen heb ik maar heel kort gebruikt. Want ik ben een eigenwijze drol, ik ben allergisch voor adviezen en denk altijd dat ik het beter weet. Ik wil alles zelf doen. En blijkbaar is dat niet eens zo verkeerd gedacht, want hallo, het gaat hartstikke goed! Na al mijn faal-verhalen, over de unsuccessful adult die ik ben en hoe slecht het met mijn moestuin gaat, leek het mij wel weer eens tijd voor iets positiefs:

5 dingen die nu supergoed gaan

1. Een normaal slaapritme. In het pre-diagnosetijdperk was mijn lievelingstijd om te leven ergens tussen 1 en 4 uur ’s nachts. Het liefst gecombineerd met blikjes energydrink óf wijn en een vol pakje sigaretten. Alleen dan voelde mijn hoofd lekker rustig. Tegenwoordig heb ik dat met veel pijn en moeite om weten te zetten naar een wat gezonder ritme. Ik word elke dag rond 8 uur wakker (of ik dan ook direct uit bed ga is een ander verhaal) en ik ga rond 11 uur ’s avonds slapen. Ik voel me daardoor wel een beetje een saaie doos, maar ik voel me nu vééél fitter en gezonder.

2. Een opgeruimde werkplek. Beetje bij beetje krijg ik het steeds meer voor elkaar om de boel wat opgeruimder te houden. Nouja, vergeleken met een normaal huishouden is het hier nog steeds een grote pleurisbende. Maar voor mij is dit echt een topprestatie waar ik heel trots op ben. De laatste maanden kan ik de slaapkamer, mijn werkplek én de woonkamer redelijk goed netjes houden. Hoe de rest van het huis er bij ligt vergeten we voor het gemak even.

3. Gezonder leven. Ook heel belangrijk: stoppen met roken, meer bewegen, regelmatiger eten. Ik kwam ook gelijk ikweetniethoeveelkilo aan, maar ik heb wel het idee dat ik nu juist op mijn gezonde gewicht zit. Als ik nu foto’s van mijzelf van een paar jaar terug zie, vind ik mezelf maar ielig. Mijn weerstand is ook veel beter, eerder had ik altijd van alles en nog wat last, nu voel ik mij lichamelijk altijd wel prima.

4. Vaker nee zeggen. Laatst kreeg ik een mailtje van een programma of ik live op televisie wilde om een gerecht te koken. Wat een eer. Daar hoefde ik niet zo lang over na te denken. Ik stuurde terug: nee, dat wil ik niet. Mijn hoofd loopt heel snel over. Laat me boodschappen doen zonder boodschappenlijstje en ik ben voor de rest van de dag hersendood. Daar kan ik best wel eens sip van worden. Gelukkig kan ik steeds beter inschatten hoeveel ik op mijn to do list kan zetten zonder mentaal in te storten. Ik denk eigenlijk dat dit het allerbelangrijkste is dat ik heb geleerd; accepteren dat ik het normale-mensen-tempo nooit ga bijhouden zonder een burn out op te lopen, hoe graag ik het ook zou willen. En hé dat is oké. “Don’t hurry, be happy” staat op het kaartje dat boven mijn computer hangt.

5. Een beetje beter nadenken voordat ik iets roep. Eén van de dingen die bij AD(H)D hoort, is impulsiviteit. Nu ben ik de laatste die uit het niets besluit om te gaan bungeejumpen of om een verre reis te maken. Maar ik ben wel een echte flapuit, met alle gevolgen van dien. Tegenwoordig als iemand mij een foto van een pasgeboren baby laat zien, bijt ik op mijn lip en zeg ik niet direct: “Whoa het lijkt wel dat enge ding uit Lord of the Rings met die ring weet je wel die dan in die grot.. oh. Ehm.. De baby is vast heel lief? … Fuck.” Oh echt hoor, mijn leven is een aaneenschakeling van ongemakkelijke momenten. (Hallo iedereen die ik ooit onbedoeld heb gekwetst doordat ik er per ongeluk iets onaardigs uitfloepte: SORRY.)

Als je mij twee jaar geleden had verteld dat mijn leven er zo uit zou zien, had ik je nooit geloofd. Dus ondanks dat de bovenstaande vijf punten voor de meeste mensen waarschijnlijk niet zo’n big deal zijn, ben ik er best een beetje trots op. Zo. Mag ook wel eens gezegd worden.

Ik hoop dat jullie, mijn lieve leuke lezers, op deze mooie zondag ook een beetje trots op jezelf zijn. Al is het alleen al omdat je 1113 woorden van mijn gebabbel hebt gelezen. (En alle AD(H)D-lezers waarschijnlijk de helft van dat aantal omdat die alleen de eerste paar alinea’s lezen en dan ongeduldig verder scrollen naar het eind. Ha ja hè? Busted!)