Op één januari rond tien uur ’s ochtends liet ik mijn geliefde smartphone in de wc vallen. “Lekker dan, 2017 begint direct slecht” dacht ik nog. Maar misschien was het het universum dat me een handje probeerde te helpen bij één van mijn goede voornemens: focus. Mijn smartphoneverslaving staat dat namelijk behoorlijk in de weg, heb ik ondervonden na 72 uur zonder mijn telefoon.  

Smartphoneverslaving

Hallo, ik ben Iris en ik heb de dwangmatige behoefte om elke dag duizend keer op mijn telefoon te kijken. Soms word ik wakker met een zeurderig gevoel in mijn pols en kramp in mijn pink, doordat ik te veel op mijn telefoon bezig was de dagen ervoor. Een paar weken geleden botste ik bijna tegen een meisje omdat ik zo nodig mijn berichten moest checken op de fiets. Het ging net goed omdat ze vrij geërgerd naar me begon te schreeuwen. Ik geef haar groot gelijk overigens, ik schaamde me kapot. Ik wilde ooit een app installeren zodat ik kon zien hoeveel uren per dag ik kwijt ben aan mijn smartphoneverslaving, maar ik durfde niet. Ik weet nu al dat ik er héél erg van zou schrikken. Het eerste dat ik doe als ik wakker word is namelijk mijn telefoon pakken (en gelijk gestrest worden van de onbeantwoorde mailtjes), koffie zetten (terwijl ik ondertussen door Twitter scroll), koffie drinken in bed (terwijl ik Instagram check), wandelen met Ollie (terwijl ik alles vastleg op Snapchat). Standaard moet ik mijn telefoon dan ook twee keer per dag opladen. Volslagen idioot.

En toen plonste mijn telefoon in de wc

Voor een seconde voelde ik me als Ewan McGregor in Trainspotting die zijn opiumzetpillen uit een gore wc moest vissen. Gelukkig was mijn telefoon in de plee gevallen omdat ik hem in de kontzak van mijn broek had zitten. Hij viel godzijdank in een schone wc. Maar de paniek was er niet minder om. Dit was overigens niet de eerste keer dat ik een duur, geliefd apparaat liet verdrinken door onhandigheid. 2009: Blackberry viel in de wc, 2010: iPod buiten in de regen laten liggen, 2013: iPhone laten verdrinken in mijn tas doordat de dop niet goed op mijn waterfles zat. Dus ik wist precies wat ik moest doen. Stap 1: de telefoon direct uit zetten in verband met kortsluiting. Stap 2: zo goed mogelijk droog maken en de simkaart verwijderen. Stap 3: minstens 4 dagen (!), VIER DAGEN (!!!!), in een afgesloten bakje met rijst laten drogen tot je hem weer aan zet. Ik was inmiddels als een junk met ontwenningsverschijnselen aan het googelen of 24 uur drogen ook niet voldoende zou zijn. Want dat zou ik mìsschien nog wel volhouden. Soms probeer ik ’s avonds mijn telefoon boven te laten liggen zodat ik gezellig met Steve een film kan kijken zonder dat ik mijn hoofd constant begraaf in mijn scherm. Het maakt me altijd zo onrustig dat ik tussendoor dan toch maar even naar boven ren. Niet omdat ik last heb van FOMO overigens, maar omdat het constant concentreren op maar één ding (de film) me de grootste moeite kost. Dit artikel over smartphoneverslaving en ADHD gaat daar wat dieper op in.

Een oase van rust

Daarom werd ik ook kriebelig als ik hippietips las over het leven zonder smartphone. Dat dat rust geeft. Doei hoor, voor mij eeeecht niet. Maar toch! Vanaf het moment dat mijn geliefde smartphone in het bakje met rijst lag, voelde ik mijn hoofd leeglopen. Er was geen constante informatiestroom die alleen maar voor ruis zorgde, ik hoefde even niets te delen en vast te leggen en niemand kon me bereiken voor nieuwjaarswensen. Het verschil was dat ik nu niet anders kòn; het ‘moet’-gevoel van dingen delen op social media kon ik zo makkelijk loslaten. De eerste 24 uur verliepen verrassend goed! De volgende dag besloot ik om mijn simkaart in een oude telefoon van Steve te drukken. Dan was ik in ieder geval bereikbaar voor belangrijke dingen. Even Whatsapp installeren zodat ik mijn moeder een berichtje kon sturen dat ik weer bereikbaar was. En de ellende begon gelijk want ik kreeg het allemaal niet voor elkaar. Ik snap geen reet snap van Android-telefoons. Na een half uur kloten was ik zo geïrriteerd dat ik het ding wel uit het raam kon flikkeren. Tot zover de oase van rust zonder smartphone.

72 uur later

’s Avonds heeft Steve het voor me gefixt. Omdat ik nog steeds niet handig ben in het Android-gebeuren doe ik verder niets met de telefoon. Ik heb er naast Whatsapp dus ook niets op geïnstalleerd. Gisteren belde ik een vriendin dat ik iets later was, vroeg hoe het ging met de verhuizing van een andere vriendin en vandaag stuurde ik een appje dat ik ziek was en niet bij een meeting kon komen. En dat was het ook wel. Hij ligt niet onder mijn kussen als ik slaap, ik heb hem niet constant binnen handbereik liggen, en ik kijk er al helemaal niet om de tien seconden op. Eerder twee keer per dag om te kijken of ik een telefoontje heb gemist want alle meldingen en geluiden staan uit. WAT HEERLIJK.

Bevindingen

Nog steeds grijp ik uit automatisme om me heen naar mijn denkbeeldige telefoon. Het valt me op dat ik dit doe als mijn hoofd overprikkeld begint te raken en ik me niet goed meer kan concentreren. Mijn telefoon gebruik ik dan om in te verdwijnen zodat ik me kan afsluiten van de wereld om me heen. Op het moment zelf werkt dat goed, maar waarschijnlijk is doelloos scrollen door Twitter niet de beste manier om te ontprikkelen. Iets anders dat ik mis, is mezelf geruststellen met mijn telefoon. Denk aan: neurotisch mijn banksaldo checken als ik in de rij bij de kassa sta, duizend keer mijn cyclus-app checken om te zien of ik niet per ongeluk zwanger ben (een vrij irritante fobie overigens) en obsessief Google Maps checken als ik naar een nieuwe plek moet ook al weet ik de route best wel. Én de hoofdreden van mijn verslaving: ik mis mijn dopamine-boosts. Negen van de tien keer als ik mijn telefoon ontgrendel zie ik dat ik leuke berichtjes op mijn blog heb, likes op mijn laatste Instagramfoto of een lief mailtje van een lezer. Elke keer lichten mijn dopaminereceptoren op als ik mijn telefoon erbij pak. Het is net als roken.

Conclusie

1. Blijkbaar is het makkelijker om zonder mijn smartphone de dag door te komen dan ik dacht.
2. Ik ben productiever: in plaats van dat ik nog een uur in bed blijf hangen en doelloos door social media scroll, ga ik gelijk uit bed en iets doen.
3. Ik heb meer tijd en energie voor de dingen die ik echt leuk vind. Gisterenavond heb ik zowaar een boek gelezen voordat ik ging slapen.
4. Ik heb meer focus. In plaats van dat ik elke blogreactie die binnenkomt gelijk lees, spaar ik ze op en kan ik ze allemaal in één keer lezen achter de computer. Is ook nog eens extra leuk om te doen!
5. Op mijn smartphone had ik altijd al alle meldingen en geluiden uit staan, ik dacht dat dat genoeg hielp om me niet af te leiden. Blijkbaar niet.
6. Het is pijnlijk om toe te geven, maar hoe ik met mijn smartphone omga, moet écht veranderen.

Officieel mag ik morgen mijn telefoon uit het bakje met rijst halen om hem weer aan te zetten. Als het goed is, is de telefoon dan helemaal droog zodat er geen kortsluiting zal ontstaan. Als dat nog niet is gebeurd. Maar misschien laat ik hem voor de zekerheid nog wel een dag langer in de rijst liggen. Of twee.