Eindelijk aan de slag!

Na het eeuwige lange wachten op een veel te lange wachtlijst, was ik in april eindelijk aan de beurt voor mijn intakegesprek. Daarop volgde een adviesgesprek, een nieuwe diagnose en inmiddels ben ik al twee en een halve maand verder in de behandeling. Die is nu vooral gericht op angst en paniek. Duidelijkheid! Dat vind ik fijn. Want ik kon zelf ongeveer een miljoen dingen bedenken om te doen die me zouden kunnen helpen, maar om daar structuur en babystapjes in te vinden is vrij onmogelijk om voor elkaar te krijgen in je uppie. Ik ben echt blij en enorm opgelucht dat ik er nu op een goede manier mee aan de slag kan.

Psycholoog

Ik heb het getroffen met een fantastische psycholoog. Ik zie haar elke week en het is enorm geruststellend dat ik het niet meer alleen hoef te doen. In het begin van de behandeling had ik het gevoel dat alles alleen maar erger en erger en erger werd. Maar ik heb nu het gevoel dat ik eindelijk een klein ministapje vooruit ga.

De dingen waar ik last van heb, zoals paniek en niet goed dingen buitenshuis durven, heb ik al héél lang. Ik ben bijvoorbeeld al zeven jaar niet meer naar een zwembad geweest, terwijl ik graag zou willen zwemmen. Maar ik had het geaccepteerd: tja, zo ben ik nu eenmaal, niks aan te doen, en weer doorrr. Ik had tot voor kort niet eens door dat ik last had van regelmatige paniekaanvallen. Wat toch knap is voor iemand die hier hele colleges over heeft gehad, kuch.. In de behandeling ben ik juist heel bewust met deze dingen bezig. Het schijnt normaal te zijn dat je je daardoor eerst een stuk slechter gaat voelen. “The only way out is through” laten we maar zeggen. Omdat het me allemaal behoorlijk moeizaam afgaat ben ik sinds kort ook begonnen met medicijnen, dus hopelijk gaat de behandeling dan ook wat beter.

Psychosomatisch fysiotherapeut

Iedereen die weleens zenuwachtig is geweest voor een presentatie of tentamen weet wel dat angst ook samengaat met een boel lichamelijke klachten. Gespannen spieren, hoofdpijn, buikpijn, verkeerd ademen en de hele mikmak. Daar helpt de psychosomatisch fysiotherapeut me bij; ze is werkelijkwaar amazing. Ik heb met haar een bewegingsschema opgesteld met yoga, hardlopen en ademhalingsoefeningen. De sessies die ik bij haar volg zijn vooral gericht op dat ik leer hoe ik mijn lichaam kan gebruiken om te ontspannen. In plaats van dat ik word overspoeld met angst en het gevoel geen controle te hebben. Ik heb al zó veel praktische dingen geleerd waar ik veel aan heb.

Hoe gaat het nu dan?

Nu zou ik dolgraag willen zeggen dat ik ontzettend veel baat heb bij de hulp en dat ik me al honderd keer beter voel. Maar ik geloof dat dat soort dingen alleen zo snel in films gebeuren en niet in het echte leven, helaas. Natuurlijk heb ik iets aan de hulp, maar het is ook loeizwaar. Wat ik bij de psycholoog doe is onder andere op exposure gericht, wat kortweg betekent: in babystapjes weer de dingen gaan doen die je vermijdt. En ik vind dat maar verschrikkelijk. Dingen doen waarbij je hele ziel en lichaam schreeuwt “neeeeeeeee” en daar tegenin gaan. Ook het regelmatig mijn huis verlaten voor de afspraken bij de psycholoog, psychiater en fysio kost de nodige paniek en energie.

Dus een kort antwoord heb ik niet op de vraag hoe het nu gaat. Maar over het algemeen voel ik me best optimistisch. Zolang ik thuis ben en mijn ding kan doen voel ik me ook eigenlijk wel blij en energiek. Het is vooral fijn om nu duidelijkheid te hebben; over wat er met me aan de hand is en wat nu haalbare doelen zijn. Ook zodat ik dit beter kan uitleggen aan de mensen om mij heen zodat zij het ook begrijpen. Dat zorgt al voor veel rust in mijn hoofd.

Bezigheidstherapie

Als je me volgt op Instagram heb je vast al gezien dat ik als een malle aan het borduren ben. Dat vind ik zo leuk en rustgevend om te doen. Ook lees ik veel en yoga ik me de moeder. Ik ben druk met mijn huiswerk van de psycholoog en fysiotherapie, dus ik verveel me in ieder geval nooit. Verder heb ik nog niet veel ruimte in mijn hoofd voor andere dingen dus probeer ik de rest een beetje los te laten. Werken ga ik voorlopig nog even niet doen, gelukkig is het in de zomerperiode sowieso vaak rustig qua samenwerkingen, maar in bloggen heb ik wel weer veel zin. Vooral nu de nieuwe layout online staat, yay!

Q&A

Op Instagram Stories vroeg ik of jullie vragen hadden die jullie terug wilden zien in mijn persoonlijke update. Ik geloof dat ik de meeste in bovenstaande tekst heb beantwoord, maar hieronder nog wat antwoorden op andere vragen:

 “Wat overtuigde je om weer actiever te gaan bloggen? En voelden de dingen die je in de voorbije periode deelde als een verplichting?”

Naomi was achter de schermen al een tijdje bezig met de layout. Door haar updates van hoe het met de layout vorderde kreeg ik weer steeds meer zin om te bloggen. Het voelt als een frisse start!

Op Instagram was ik de afgelopen tijd actiever, dat voelde niet als een verplichting gelukkig. Ik vind het sowieso altijd leuk om dingen te delen. Alleen lukt het niet altijd of staat mijn hoofd er niet naar om reacties/adviezen/meningen te ontvangen. Dus op momenten dat ik me slechter voel, deel ik niets of in ieder geval geen persoonlijke dingen. Ik heb alleen maar lieve, begripvolle, slimme volgers, dus ik wist wel dat jullie het zouden begrijpen als ik meer offline was. Daardoor voelt het voor mij ook niet snel als een verplichting om iets te plaatsen.

 “Hoe gaat Steve ermee om en hoe ervaart hij dit?”

Steve gaat er geweldig mee om. Voor de interwebs leek het misschien uit het niets te komen dat het slechter met mij ging. Maar de dingen waar ik last van heb speelden ook al toen ik net een relatie kreeg met Steve. Ze zijn alleen geleidelijk aan steeds erger geworden. Dus hij ervaart het niet als iets nieuws of iets dat extra vervelend is. Het grootste verschil is dat dingen nu beter te verklaren zijn en dat ik beter kan uitleggen wat wel en niet lukt. Zo kan hij mij ook beter helpen als dat nodig is. Dat is voor ons beiden fijn!

 “Heb je tips voor mensen in soortgelijke situaties?”

De psychosomatisch fysiotherapeut is echt mijn redder in nood en ik wou dat ik eerder had geweten dat zoiets bestond. Je kan daar ook naar toe als je geen psycholoog hebt of op een wachtlijst staat. Het valt gewoon onder fysio dus als je een aanvullende verzekering hebt, wordt het vergoed. (Die ik natuurlijk weer niet had afgesloten, maar alsnog is het me dubbel en dwars waard).

Ik heb vaak gedacht dat dit nooit meer over zou gaan, en dat denk ik soms nog steeds. Maar met de juiste hulp heb ik nu wel het idee dat er verbetering mogelijk is. Ik hoef niet meer in mijn eentje sterk te zijn en dat voelt alsof er honderd kilo aan rotsblokken van mijn schouders is gevallen. Dus mijn belangrijkste tip is: wees niet zo’n eigenwijze drol als ik en trek iets eerder aan de bel als je merkt dat angsten (of wat dan ook) je leven gaan beheersen.

Ik hoop dat het goed met jullie gaat en dat jullie ook net zo excited zijn als ik dat er hier weer wat meer leven is, hoera!