Die ellendige wachttijd voor GGZ duurde iets langer dan de bedoeling was. Inmiddels heb ik mijn intakegesprek achter de rug en mag ik bijna echt beginnen. Het leek me tijd voor een persoonlijke update omdat ik vaak de vraag krijg of het al beter met me gaat.

Zes maanden wachten

Eind september, vlak voor ik mijn tijdelijke blogpauze aankondigde, zat ik bij de huisarts om mij opnieuw aan te melden bij GGZ. Die behandeling waar ik een paar jaar geleden van af zag, leek mij nu meer dan nodig. Mijn wallen hingen op mijn knieën, bijna niets lukte nog en ik kon er niet langer meer omheen dat ik hulp nodig had. Een half jaar (!) moest ik wachten tot ik bij specialistische GGZ mijn intake had. In die maanden heb ik overigens alles gedaan om deze wachttijd te laten verkorten, zoals wachtlijstbemiddeling, of om een alternatief te vinden. Maar telkens raakte ik weer verstrikt in bureaucratische regeltjes of was er gewoonweg niks mogelijk.

In januari kreeg ik vervolgens een brief met de mededeling dat de wachttijd ‘aanzienlijk langer’ werd, wat helemaal verschrikkelijk was. Want hóeveel langer dan?! De receptioniste kon mij niet meer vertellen dan dat de totale wachttijd op dat moment rond de 7 à 8 maanden lag. Ik stortte zo hard in dat ik in paniekstaat huilend bij mijn huisarts zat. Gelukkig heb ik toen medicatie als nood gekregen ter overbrugging. Daar ben ik de afgelopen maanden redelijk oké mee doorgekomen. Ineens wist ik weer hoe het is om je normaal te voelen. Zonder die torenhoge hartslag in mijn keel en dat rotsblok op mijn borst.

Een maand geleden werd ik onverwacht gebeld dat iemand voor mij op de wachtlijst was uitgevallen. Of ik op korte termijn dat plekje voor de intake wilde vullen? JA! Ik denk niet dat ze ooit zo’n enthousiaste patiënt aan de telefoon hebben gehad. Eindelijk een datum die ik in mijn bullet journal kon schrijven en geen onzekerheid meer!

Niks aan de hand, hoor

Twee en een halve week geleden was mijn intake. Omdat alleen mijn huis verlaten en ergens naar toe gaan een big deal voor mij is, ging ik er met gierende zenuwen naar toe. Gelukkig had ik er jaren geleden ook al een intake gehad, dus wist ik wat ik kon verwachten. Toch viel het me tegen. Het was enorm confronterend en nadien kon ik alleen maar huilen terwijl ik naar huis fietste. Met van die hevige snikgeluiden en snot. Het was vast een bijzonder gezicht.

Ik heb mijn leven altijd goed kunnen aanpassen aan de dingen die niet goed lukten. Misschien een beetje té goed. Op vakantie gaan geeft alleen maar paniek? Prima, ga ik niet meer op vakantie. Is ook lekker duurzaam en scheelt geld. Stage lopen op een nieuwe plek waar ik verplicht acht uur moet zitten, me concentreren en niet op elk moment naar huis zou kunnen gaan? Alleen van het idee ga ik al hyperventileren. Maar no biggie, ik doe wel een grotere masterthese vanuit huis om mijn studiepunten mee aan te vullen want ik wil toch geen psycholoog worden. Niet meer met de trein naar Amsterdam durven? Ach, het is ook veel te duur om steeds vanuit Enschede blogevents te bezoeken en van al die mensen raak ik alleen maar overprikkeld. Doen we ook niet meer. Werken lukt ook niet meer goed? Ik werk wel minder uren, want dat is ook helemaal hip tegenwoordig. Veel geld heb ik toch niet nodig. Dus zie je, ik heb nergens last van, niks aan de hand hoor, ik heb het onder controle.

En zonder dat ik het door had zat ik als een kluizenaar opgesloten in mijn eigen huis en werd ik bang voor, nou ja, alles eigenlijk. Vooral die zes maanden wachttijd hebben me geen goed gedaan wat dat betreft. Het is een vicieuze cirkel waar ik alleen maar verder in donderde. Zoals je misschien weet meldde ik mij in eerste instantie bij de huisarts aan voor AD(H)D-klachten. Dat speelt nog steeds, maar inmiddels is de angst-voor-alles zo overweldigend geworden dat dat eerst prioriteit heeft voor mij. Al zie ik de AD(H)D en angst niet als losse categorieën in mijn hoofd. Ik geloof dat het elkaar allemaal beïnvloedt en versterkt, zo ervaar ik het zelf in ieder geval. Maar mensen snappen het nu eenmaal beter als het beestje een naam heeft, merk ik. Dus: mix een druk hoofd met veel chaos en nul structuur (ADHD) met chronisch doemdenken en constant gespannen zijn (angst) en het regelmatige gevoel alsof alle zuurstof uit de lucht is gezogen en je gillend weg wil rennen (paniek). Tadaaa, welkom in mijn wereld.

Eindelijk beginnen!

Weet je nog dat ik ooit schreef dat ik bang was om hier in de stad te fietsen als dorpsmeisje? Ik deed alles lopend of met de bus en ‘even’ ergens naar toe gaan was er niet bij. Dan moest ik eerst uitzoeken of daar wel een bushalte in de buurt was, tot hoe laat de bussen nog reden, of ik wel genoeg geld op mijn ov-chipkaart had, enzovoort. Gelukkig was dit een angst die ik toen onder ogen durfde te komen en al een paar jaar stap ik zorgeloos op de fiets. Dat geeft me nog steeds een gevoel van vrijheid dat ik nauwelijks kan omschrijven in woorden. Dat ik er niet eerst over hoef te piekeren en iets ‘gewoon’ kan doen zoals Normale Mensen dingen doen. Ik hoop dat ik dat ook met andere dingen kan ervaren uiteindelijk. Al kan ik mij dat op het moment nog maar moeilijk voorstellen.

De eerste stap is in ieder geval gezet. Nu moet ik nog even wachten tot het adviesgesprek (volgende week), dan hoor ik meer over het behandelplan. Ze hebben mij beloofd dat ik daarna niet meer veel langer hoef te wachten en direct kan beginnen met de behandeling. Pfiew. Doodeng vind ik het, hoe kan het ook anders. Maar met een goed doel, gelukkig. Ik heb er in ieder geval veel vertrouwen in. Ik weet dat ik nu bij een team terecht kan dat ervaring heeft met zowel AD(H)D als angst en dat was voor mij erg belangrijk. Dus laten we hopen dat het het wachten waard was.

To be continued!