In één van mijn weekoverzichten deelde ik de zwarte dag uit Steve’s leven al met jullie. Hij moest zijn meest dierbare bezit (na mij, al val ik niet in de categorie ‘bezit’, hoop ik) verkopen. Zijn veel te lawaaierige, benzine-slurpende Golf GTI. Voor iedereen die net zo weinig verstand van auto’s heeft als ik: een GTI is een auto, een hele snelle. Meestal zitten daar mensen in die boemboemboem-muziek op een nèt iets te hoog volume draaien. Zo’n type is Steve niet, hoor. Wees gerust. Hij houdt gewoon veel van snelle auto’s.

Het rouwproces

“Elke dag heb ik een moment dat ik mij weer even realiseer dat mijn auto niet voor de deur staat..” zei Steve sip. Hij vertoont alle kenmerken van het rouwproces. Ik hoor je al denken: jezus wat overdreven, Iris. Maar zijn auto was toch wel een beetje zijn baby, zoals Bunny von D mijn baby is. Hij waste en poetste zijn auto elke week. Ik hield ondertussen wijselijk mijn mond over hoeveel liter water dat wel niet kostte. Hij ging er soms zonder doel even een stukje mee rijden. En wederom hield ik wijselijk mijn mond over de verspilling van liters benzine en CO2-uitstoot. Want zoals ik niets met auto’s heb, heeft Steve niet zoveel met mijn groene hobby’s. Maar ik weet dat auto’s belangrijk voor hem zijn, en hij weet dat groen gedoe belangrijk voor mij is, dus dat heeft nooit voor een relatiecrisis gezorgd. Zo begrijp ik ook heel goed dat het voor hem best wel moeilijk was om afstand te doen van zijn auto. Het verkopen van zijn auto was iets dat al een tijdje in de planning stond, het hebben van een auto is gewoon veel te duur voor een student. Maar daar dacht hij liever niet aan. De eerste fase van het rouwproces: hardnekkige ontkenning. Door torenhoge reparatiekosten zat er uiteindelijk niets anders op. Hij verkocht de auto met pijn in zijn hart van de één op de andere dag. Het was bruut en pijnlijk, als een pleister.

De laatste fase: aanvaarding

Dit drama voltrok slechts twee weken geleden, maar ik denk dat we inmiddels in de laatste fase van het rouwproces zijn aangekomen: aanvaarding. Steve dacht altijd echt-echt-écht niet te kunnen leven zonder auto. In de eerste plaats omdat autorijden zijn lievelingshobby is en in de tweede plaats omdat het gewoon praktisch is. Om op zijn werk te komen, dat soort dingen. Maar het blijkt allemaal reuze mee te vallen. Al snel kocht Steve een tweedehands trekkingfiets van het merk Koga, zo één voor lange afstanden. Hij heeft er inmiddels al meer dan honderd kilometer mee gefietst de afgelopen weken. En wat blijkt? Hij vindt het nog leuk ook! Een fietsvakantie naar Schotland staat nu zelfs in de planning. Ik blijf dan gewoon lekker thuis hoor, ik ben nog maar net over mijn fietsfobie heen. Normaal doe ik alles lopend of met het openbaar vervoer, want ik ben als de dood om in de drukke stad te fietsen. Nu Steve meer is gaan fietsen, besloot ik dat het tijd werd dat ik dan ook maar moet leren fietsen. Niet omdat ik een auto gewend ben; ik heb niet eens een rijbewijs. Maar alles lopend of met het openbaar vervoer doen is ook niet altijd even handig. En hoe kan ik nu een goed eco-meisje zijn als ik al vier jaar geen fiets heb aangeraakt? Want als íets een goede groene hobby is, dan is het toch wel fietsen. Inmiddels heb ik al een aantal fietstochtjes achter de rug. Alle drukke kruispunten stak ik over terwijl ik ‘ieeeeeeeeeh’ riep, maar ik heb ze zonder kleerscheuren overleefd. En ik kan met trots vertellen dat ik al een stuk minder zenuwachtig op de fiets zit. Ik vind het zelfs wel leuk!

Leven zonder auto is best wel leuk

Gisterenavond gingen we uiteten. Twee weken geleden zouden we daar met de auto naar toe zijn gegaan. Nu gingen we er samen naar toe op de fiets! In de regen. Ik zonder zenuwen en Steve zonder tegenzin. En toen konden we extra veel eten want Runkeeper zegt dat je veel calorieën verbrandt tijdens het fietsen. En Steve kon gewoon een biertje drinken in plaats van cola. Én misschien kunnen we wel wat vaker uiteten, want ik hoef mijn OV-chipkaart niet zo vaak meer op te laden en Steve hoeft niet meer te tanken.

Onze nieuwe fietsgewoontes bevallen mij wel.

(Behalve mijn zadel, aaah mijn billen.)