Steve en ik hebben leuk nieuws om met jullie te delen! We hadden er bewust voor gekozen om het nog even stil te houden. Mensen die dicht bij ons staan, wisten het al snel. Maar om het gelijk online te gooien, voelde nog niet goed. Oh man, wat was het moeilijk om mijn mond te houden! Ik ben zo gewend om alles te delen. Vooral als het om héle leuke dingen gaat. We durfden er haast niet op te hopen, maar eindelijk was er weer iets fijns en positiefs bezig in ons leven. We wilden het nog even voor onszelf houden en er samen van genieten. Zonder meningen of adviezen van buitenaf. Gewoon samen zijn met zijn tweeën en keihard stralen van geluk. Ga er maar even goed voor zitten, want ik kan me voorstellen dat dit nogal uit het niets kan komen voor je..

Met zijn drieën, bedoel ik

Jep, je leest het goed. Het komt misschien wat onverwachts omdat ik er nooit veel over heb geschreven online. Maar Steve en ik waren toe aan de volgende stap. Of de timing nu perfect was of niet, het voelde goed: gezinsuitbreiding. Ik zal jullie niet langer in spanning houden en jullie voorstellen aan het nieuwste lid van ons gezin. Welkom Ollie! Met als volledige naam Oliver. Ollie is een eigenwijze beagle van bijna vier jaar en woont sinds vorige week donderdag bij ons. (Ha, adem maar weer even diep in en uit, geen paniek! Je dacht toch niet echt dat mijn eierstokken waren gaan rammelen?) Vanaf dag één ligt Ollie lekker languit bij ons op de bank en het is net alsof hij al jaren bij ons woont. Ollie komt uit het asiel en is in een korte tijd vaak van eigenaar gewisseld, dat merk je soms wel aan hem. Gelukkig hebben zijn kersverse baasjes een diploma in psychologie, en vooral: héél veel geduld en liefde. Dus dat zit helemaal goed.

Gezinsuitbreiding

Na het overlijden van Bunny voelde het thuis kaal, leeg en incompleet. We konden niet meer met een fijn gevoel beneden op de bank zitten en in de loop der weken werd dit niet minder. In tegenstelling tot wat ik bij de dierenarts riep (“ik wil nóóit meer een huisdier!”), zat ik de volgende dag al druk op asielwebsites te kijken. Niet voor konijnen, want dat kon mijn hart niet aan. Steve en ik wilden sinds afgelopen zomer al een hond. Een asielhond vinden die samen kon met een konijn bleek echter een uitdaging. Nu de opties wat breder waren geworden, waren we er allebei over uit dat we een beagle wilden. Van een fluffy klein prooidier naar een jachthond als huisdier klinkt misschien wat gek, maar ik moet zeggen dat ze beide even knuffelig, eigenwijs en aanhankelijk zijn. Inclusief flaporen. In eerste instantie wilden we ons aanmelden voor een ex-proefdier beagle via de stichting SHHH. Maar toen stond er zo ineens een vrolijke beagle op ikzoekbaas.nl. Van een asiel dichtbij ons in de buurt, ook nog! Alsof het gewoon zo moest zijn. Ik moest me inhouden om niet gelijk te bellen. Want tja, Steve was nog steeds ziek; ik twijfelde of het wel de goede timing zou zijn. Al snel stond er een ‘gereserveerd’ symbooltje op de pagina en was hij geplaatst bij een nieuwe eigenaar. Boe. Niet leuk.. Tot mijn verbazing stond hij twee weken later toch weer op de website. Hij zat voor de tweede keer in het asiel. Arm ding. We hebben het er een aantal dagen over gehad, bekeken honderd keer zijn advertentie en besloten om nu wel echt te bellen met het asiel. Even kennismaken was het plan. Een lang gesprek met de medewerkers van het asiel volgde. Je snapt natuurlijk wel dat ik niet meer zonder hond het asiel uit ben gelopen. Ollie liep vrolijk ons huis binnen, snuffelde aan àlles en lag binnen een kwartier bij ons op de bank op zijn rug gerold om gekriebeld te worden op zijn buik.

Happy family

Ollie is geweldig en ik begrijp niet waarom hij al zo vaak heeft moeten verhuizen. Al is hij niet de makkelijkste, volgens zijn vorige baasjes. Zo kan hij niet samen met katten en kleine kinderen. Mooi, aangezien ik voor beide allergisch ben. En door een nare gebeurtenis in zijn vorige huis heeft hij verlatingsangst ontwikkeld waardoor hij niet alleen thuis kan zijn. Wat ook geen probleem is, want nu heb ik een goed excuus om thuis te blijven als ik word uitgenodigd voor een sociale activiteit. Ha nee hoor, we hebben veel tips en adviezen gekregen van de gedragsdeskundige van het asiel en gaan met alle liefde met hem oefenen zodat hij in ieder geval uiteindelijk een uurtje of twee alleen thuis kan zijn mocht dat echt eens nodig zijn. Tot nu toe gaat het hartstikke goed met Ollie. Als hij niet blij loopt te kwispelen, ligt hij wel lekker languit op de bank tussen ons in. Hij zit op een grappige manier, net een kikker! En als hij languit ligt, is hij net een groot konijn. Ook het uitlaten gaat supergoed. In weer en wind, stinkpoep oprapen en ongemakkelijke praatjes voeren met andere hondenouders; ik ben er al aan gewend. Steve is in één klap enorm vooruit gegaan wat betreft zijn herstel sinds Ollie bij ons woont. En hij is zelfs al bezig met het voorzichtig opbouwen van zijn conditie door met Ollie te wandelen. Na een moeilijke periode hebben we eindelijk weer het gevoel dat het ons mee zit en worden we ’s ochtends blij wakker. En Ollie heeft eindelijk de veiligheid en stabiliteit gevonden die hij hard nodig had. (Ja, echt hoor Ollie, al sloop je ons hele huis, je mag hoe dan ook blijven.)

En ze leefden nog lang en gelukkig.

Ik hoop dat jullie net zo blij van dit leuke nieuws worden als wij, want ik loop de heeele week al te stuiteren om het te kunnen vertellen. Je zult Ollie vast nog vaak voorbij zien komen op Snapchat!