“Ik heb maar bijzonder weinig meegemaakt afgelopen jaar” zei ik op Twitter toen ik aan het brainstormen was over dit artikel over mijn jaaroverzicht. Ik heb mijn bachelordiploma in psychologie gehaald waar ik al een eeuwigheid voor aan het ploeteren was, ja, dat was zéker een hoogtepunt! Maar verder voelde 2015 ietwat saai nu ik er op terugkijk. Maar saai is stiekem ook wel fijn.

De hoogtepunten

Ik ben namelijk nul keer naar de dokter geweest, heb geen één keer het ziekenhuis bezocht en ik hoefde niet naar een begrafenis. Er hebben ook wel eens jaren tussen gezeten waar ik een hele lijst kon maken met dieptepunten. Ik heb dus niets te klagen! Vooral het afstuderen, met een 8 voor mijn thesis, heeft mij zo-zo-zó blij gemaakt. Net als het beginnen aan de master positieve psychologie. Ik had een paar jaar geleden serieus niet gedacht dat mij dat ooit zou lukken. Net als zonder klamme handjes fietsen in de stad. Ook een hoogtepunt waar ik trots op ben. Want doordat Steve zijn auto moest verkopen, wat voor hem toch wel een dieptepunt was, had het wel zo zijn voordeel dat hij meer is gaan fietsen. Én hij mij daardoor kon leren fietsen in drukke onoverzichtelijke verkeerssituaties. Nu ik overal naar toe kan fietsen heeft mij dat veel vrijheid gegeven. En het helpt me sowieso in enge situaties. Want het oversteken van dat enge kruispunt, waar ik een paar maanden geleden nog een paniekaanval van kreeg, hoort nu gewoon bij de dagelijkse rompslomp. Ik denk er niet eens meer over na. Als ik iets eng vind, zit dat blijkbaar in mijn hoofd.

Wat dat betreft ervaar ik de master tot nu toe ook als één grote therapiesessie waar ik enorm veel van leer, niet alleen qua theorie, maar ook over mijzelf. Ik heb het gevoel dat ik daarom de chaos van het dagelijkse leven wat beter kan handelen. Negatieve reacties op mijn blog doen mij niet zoveel meer en ik ging zelfs zonder zenuwen naar Amsterdam voor een heuse fotoshoot. Ik ben dit jaar misschien wel een beetje volwassen geworden! Een ienieminipiepkleinbeetje maar, hoor. Geen paniek. Vorige week kreeg ik namelijk een brief met het verzoek om binnen vier weken de meterstand door te geven. En dat heb ik dírect gedaan. Het is toch fantastisch? Als nieuwe lezer kijk je hier vast niet van op, maar als je mij wat beter kent, zul je weten dat dit een persoonlijke doorbraak is.

De dieptepunten

Er zijn twee dingen waar ik het moeilijk mee heb gehad het afgelopen jaar. Want ondanks dat ik zelf goed in mijn vel zit en over het algemeen vrij positief ben ingesteld, vind ik het lastig om niet meegesleurd te worden in negativiteit om mij heen. Vooral bij mensen die dichtbij mij staan en waar ik veel van houd. Met Steve ging het namelijk niet zo goed dit jaar. Dat is niet iets wat ik eerder online heb geplaatst, maar het voelt gek om er niets over te zeggen in dit jaaroverzicht omdat het zo’n grote rol speelde in ons dagelijkse leven van het afgelopen jaar. Zolang dat ik hem ken, heeft hij last van chronische depressiviteit en vooral de laatste tijd is dit veel erger geworden (dat noemen ze ook wel een ‘dubbele depressie’). Ondanks dat dit voor ons allebei niet makkelijk is, geeft het me ook de bevestiging dat als we ons samen door deze shit kunnen sleuren, we héél veel aan kunnen. Op internet lijken alle relaties altijd perfect met de leukste blije foto’s en schattige cadeautjes die aan elkaar worden gegeven. Maar natuurlijk is dat in werkelijkheid niet 100% van de tijd zo. Zo ook bij ons, maar dat is oké. Steve is mijn allerliefstelievelingspersoon en ook in tegenspoed blijven we elkaar steunen.

Het tweede wat ik moeilijk vond, is dat ik tegenwoordig wel kan janken als ik in de spiegel kijk. Op mijn blog vertelde ik dat ik was gestopt met de pil. Het geeft me rust dat ik niet meer elke dag hoef na te denken of ik dat verdomde ding wel heb ingenomen. Maar als giga-nadeel kreeg ik daar hormonale acne voor terug en viel mijn haar met bosjes uit mijn hoofd. Mijn uiterlijk is nooit zo’n issue voor mij geweest, dus ik voel me een béétje een aanstellerige ijdeltuit als de tranen weer eens over mijn wangen biggelen omdat mijn huid met de dag lelijker wordt. Want er zijn zóveel ergere dingen dan een hoofd met puistjes. Het klinkt ook zo ontzettend oppervlakkig in vergelijking met wat ik net vertelde. Maar ik verlang terug naar de tijd dat ik in de spiegel kon kijken en gewoon blij met mijzelf kon zijn.

En dit hoop ik voor volgend jaar

Hoewel ieders leven met ups en downs gaat, hoop ik voor volgend jaar dat de achtbaan weer wat vaker omhoog klimt in plaats van met zo ineens 100 kilometer per uur naar beneden kan denderen. Ik heb verder geen grootse wensen, al zal ik nog een blogpost over mijn goede voornemens online zetten. Ik vind het altijd leuk om daar over na te denken, of ik ze nu wel of niet ga bereiken. Ik hoop in ieder geval dat ik rond de zomervakantie ben afgestudeerd; het studeren gaat inmiddels best goed dus ik denk dat dat wel moet gaan lukken. En dat Steve hopelijk ook kan afstuderen voor zijn master! En daarna? Ik heb geen idee. Ik hoop dat ik mij dan volledig op mijn blog kan focussen, misschien mij nog verder kan ontwikkelen door te focussen op wetenschapsjournalistiek, of komen er andere projecten bij. Ik ben niet zo van het langetermijndenken, ik zie wel wat er op mijn pad komt rollen. Misschien loopt het allemaal wel héél anders omdat Steve een grote-mensen-baan vindt in een andere stad en zullen we verhuizen. Het kan maar zo. Maar misschien blijven we ook wel in dit schattige anti-kraakhuisje wonen tot het wordt gesloopt. Ik vind het fijn dat de toekomst vol met mogelijkheden zit. Want wat er ook gebeurt, ik heb er het volste vertrouwen in dat het allemaal wel goed komt. Ik ben ontzettend dankbaar voor alle mooie momenten van het afgelopen jaar. Hoe klein ze ook waren. Want dat heb ik inmiddels wel leren te koesteren. En ik hoop dat we er daar volgend jaar alleen maar meer van krijgen!

Hoe kijk jij terug op 2015?