Het jaaroverzicht van 2015 sloot ik af met: “Hoewel ieders leven met ups en downs gaat, hoop ik voor volgend jaar dat de achtbaan weer wat vaker omhoog klimt in plaats van met zo ineens 100 kilometer per uur naar beneden kan denderen.” Ons 2015 verliep vooral op het einde niet zo lekker. “Veel erger kan het niet meer worden” zei ik nog rond oud en nieuw tegen Steve. Boy, was I wrong.

We denderden verder

We begonnen 2016 met een hoop ziekenhuisbezoeken. Steve was namelijk heel erg ziek geworden. Zó ziek dat hij niet eens meer het bed uit kon komen zonder eerst een hoge dosis pijnstillers naar binnen te werken. Dat het niet zo maar een griepje was, beseften we toen we op de afdeling Hematologie & Oncologie in het ziekenhuis waren beland. ‘Gewoon’ om dingen uit te sluiten. Uiteindelijk bleek hij sarcoïdose te hebben. Ja, wat Dr. House altijd roept! Alsof dat nog niet erg genoeg was, overleed Bunny von D, waar ik helemaal kapot van was. Bunny von D was al bijna 7 jaar mijn huisdier en ik was enorm aan haar gehecht. Ik mis haar nog elke dag. Toen ik dacht dat de eerste maand van 2016 ons inmiddels wel genoeg shit had gebracht, maakte ik iets behoorlijk ingrijpends mee, waar ik online verder niet over zal uitweiden. Waar het op neer kwam: ik was he-le-maal klaar en op. Op mijn blog heb ik me wat meer afwezig gehouden en het afstuderen kon ik gelukkig een paar weken uitstellen. Ik was zo blij met alle steun van vrienden en familie. En jullie! Vooral na het overlijden van Bunny von D heb ik zo veel lieve berichtjes (en kaartjes!) gehad, wauw. Ik had me al een beetje voorbereid op enkele botte reacties, maar ik heb geen één nare reactie gehad. Iedereen was lief en begripvol. Dat vond ik heel bijzonder.

..en we klommen weer omhoog

Om de ellende af te sluiten, kwam er in februari héél iets moois in ons leven. Olliebol! In eerste instantie twijfelden we of de timing wel goed zou zijn voor een hond. Maar achteraf gezien had de timing niet beter kunnen zijn. Steve kon langzaamaan zijn conditie weer voorzichtig opbouwen door kleine stukjes te wandelen met Ollie. Het zorgde voor gezellige afleiding in huis en ik had weer iets om voor uit bed te komen. Ik las weleens dat honden een therapeutisch effect kunnen hebben, ik snap nu precies wat ze daar mee bedoelen. Eind februari begon ik ook met afstuderen, ik stortte mij volop op mijn onderzoek. De daaropvolgende maanden stonden volledig in het teken van het afstuderen met zo nu en dan bloggen als dat uitkwam. De tijd vloog voorbij. Met Steve ging het ook steeds weer wat beter. En binnen no time was het alweer augustus, het beste hoogtepunt ooit uit mijn hele leven: afstuderen! Met een 8 ook nog. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Elke dag ben ik nog intens dankbaar dat ik niet meer hoef te studeren. Alsof er een rotsblok ter grootte van de Mount Everest van mijn schouders is afgegleden. Man, wat is dat fijn. Voor de mensen die zeiden: “wacht maar, na het afstuderen begint het echte leven en dan zou je willen dat je nog studeerde”. Nee, écht niet.

Het gewone leven

Gelukkig is alles nu wat stabieler. Ik ben hard bezig om te groeien als freelancer en haal daar veel energie uit. Ik ben erg zoekende in welke kant ik op wil, professioneel gezien. Ik heb het (luxe)probleem dat ik héél veel dingen leuk vind en dat ik héél veel mogelijkheden zie. Ik ben nu bijvoorbeeld wat meer bezig met adviseren over bloggen en hoe samenwerkingen met bloggers werken, dat vind ik superleuk om te doen. Maar ik wil natuurlijk óók nog mijn onderzoek publiceren en meer leren over wetenschapsjournalistiek. Mijn hoofd explodeert regelmatig van alle ideeën, maar ik blijf gewoon van alles uitproberen en dat vind ik heel leuk om te doen. Steve zit nog steeds in de nasleep van het ziek zijn, hij is vaak heel moe en dat gaat allemaal met veel ups en downs. Maar hij kan inmiddels weer verder met zijn master en bijbaan, dus dat is supergoed. Volgens de planning zal hij volgend jaar afstuderen, oeh yeah. Ollie doet het helemaal geweldig, ik ben zo’n trotse hondenmama. Hij had het in het begin best wel moeilijk. En óh jongens, wat kon hij het bloed onder mijn nagels vandaan halen met zijn eigenwijze en soms zelfs agressieve gedrag. Ik kan het hem ook niet kwalijk nemen, wij waren zijn zoveelste huisje, ik zou dan ook denken: “jullie zoeken het maar mooi uit”. Maar de afgelopen maanden is hij echt veranderd in een lieve, meer kalme hond.

Ik denk niet dat ik eerder een jaar had met zowel giga-diepe dalen als hoge pieken. Het was het slechtste jaar, maar óók het beste jaar. Voor 2017 ga ik ook niet te veel meer hopen. Met het vorige jaaroverzicht liep dat namelijk niet zo goed af, ha. We zien wel wat 2017 ons gaat brengen! Hoe verliep jullie 2016?