O, wat had ik graag een gezellige update willen schrijven over hoe ik na een paar weken rust weer he-le-maal fris en fruitig ben en voor de volle 100% terug ben met zeven blogposts per week, hoera!! Maar helaas. Hoewel ik jullie dit graag zou willen voorliegen – vooral mezelf eigenlijk – toch maar even een iets realistischere update tussendoor.

ADHD & ADD

Toen Steve na een paar weken samenwonen tegen mij zei “jij hebt sowieso ADD!” omdat ik voor de honderdste keer iets kwijt was, geloofde ik hem niet. “Nee joh, dat is toch dat je heel druk en actief bent?”. Dat ik dat destijds dacht, als tweedejaars psychologiestudent, geeft al wel aan dat vaak niet heel duidelijk is wat AD(H)D nu écht inhoudt. Een korte samenvatting voordat ik aan mijn verhaal begin zodat we op dezelfde lijn zitten.

ADHD is een overkoepelende term en bestaat uit drie subtypen:

• ADHD-H: Hyperactive-impulsive;
• ADHD-I: Inattentive, dit wordt in spreektaal ‘ADD’ genoemd;
• ADHD-C: Combined, een combinatie van de vorige twee subtypen.

Het gecombineerde type (ADHD-C) waarbij je last hebt van zowel onoplettendheid én hyperactiviteit-impulsiviteit komt het meest voor. Dit is het subtype waar ik een aantal jaren geleden mee ben gediagnosticeerd. Officieel heb ik dus geen ADD, maar ADHD. De reden dat ik meestal zeg dat ik ADD heb, is omdat ik anders reacties krijg als “Huh, maar je bent helemaal niet druk?” of “Weet je dat wel zeker, ben je niet gewoon hoogsensitief? Een klasgenoot van de achterneef van mijn buurvrouw is dat namelijk ook.”. Maar dat druk zijn is maar één van de vele symptomen van ADHD en kan zich op verschillende manieren uiten.

Wat is het dan wel?

ADHD zorgt ervoor dat het in het voorste deel van de hersenen niet helemaal lekker loopt. In dit gedeelte worden de executieve functies geregeld, die heb je onder andere nodig bij: organiseren, plannen, tijdsbesef, prioriteiten stellen en beslissingen nemen. Daardoor kunnen dagelijkse taken die heel simpel lijken (een todolijstje maken of een keuken opgeruimd houden) in mijn hoofd als raketwetenschap voelen. Een aantal symptomen van ADHD zijn dat je je niet goed kan concentreren tenzij het om een taak gaat die je écht heel leuk of interessant vindt en het snel overprikkeld raken omdat het moeilijk is om prikkels te filteren. Maar gelukkig krijg je er ook een aantal superpowers voor terug zoals hyperfocus en vindingrijkheid.

En wat is het absoluut niet?

Door de jaren heen heb ik al heel wat, eh tja.. bijzondere mailtjes in mijn inbox mogen ontvangen met betrekking tot ADHD. Met stip op nummer één zijn de berichten of ik niet een HSP-er (highly sensitive person) ben in plaats van een ADHD-er. Hoogsensitiviteit en ADHD kunnen naast elkaar voorkomen en hebben ook wel wat overlappingen, maar het is niet hetzelfde. Ik weet dat dit soort mailtjes alleen maar goed bedoeld zijn, maar ik hoop dat je ook kan begrijpen dat ik niet laaiend enthousiast word van dit soort reacties. Ik kan mij heel erg vinden in deze blogpost van Toeps. FYI: ik heb een zelftestje gedaan en internet zegt dat ik géén HSP-er ben.

Andere mythes die ik ook graag gelijk wil ontkrachten: ja, ADHD bestaat écht en er is genoeg wetenschappelijk onderzoek naar gedaan en nee, het is niet bedacht door de farmaceutische industrie. Ain’t got no time voor je complottheorieën. ADHD is geen modeziekte en het komt ook niet alleen bij kinderen voor, de laatste jaren is er gelukkig ook steeds meer aandacht voor volwassenen met ADHD. En het is dus meer dan alleen een beetje chaotisch/hyperdepieper/lui zijn.

Ok, en wat is nu precies het probleem dan?

Nu zijn we eindelijk aangekomen bij het deel dat ik éigenlijk wilde schrijven voor deze blogpost. In grote lijnen is het probleem dat alles me nogal moeilijk afgaat. Ik hoor veel dat mensen dachten dat het juist erg goed met mij ging, en ik denk dat dat ook deel van het probleem is. Ik doe zonder dat ik het door heb zó hard mijn best om ‘normaal’ te functioneren waardoor ik oververmoeid raakte; ik ben constant aan het overcompenseren. Op mijn weekoverzichten krijg ik regelmatig reacties dat mijn leventje zo lekker rustig is, maar zo ervaar ik dat zelf totaal niet. Als ik iets sociaals doe, moet ik daarna twee dagen bijkomen. Als ik wat verder weg ga van huis, krijg ik paniekaanvallen. Ik moet steeds vaker nee zeggen tegen dingen waar ik eigenlijk ja op wil zeggen. Het voelt niet echt als mijn eigen keuze om het rustig te houden, al moet ik zeggen dat ik wel oprecht een gelukkige huismus ben, hoor. Ik ben goed geworden in mijn grenzen te respecteren, maar op een gegeven moment houdt dat ook op want ik kan niet hele dagen in mijn huis opgesloten zitten als een kluizenaar. Al klinkt dat best aanlokkelijk, moet ik toegeven.

Ik heb nu veel gerust en bijgeslapen, waardoor het op het moment gelukkig veeel beter gaat, pfiew. Maar het onderliggende probleem blijft natuurlijk gewoon bestaan. Ik vind mijn leven hartstikke leuk, mijn werk is fantastisch, ik ben gelukkig met Steve (die ondanks zijn eigen struggles mij zo goed mogelijk helpt de laatste tijd, even een applausje voor die jongen!) en zou wat betreft de grote dingen in mijn leven niks willen veranderen. Ik hoopte dat het klaar zijn met studeren ervoor zou zorgen dat ik minder problemen zou ervaren, maar eerlijk gezegd heeft het dat alleen maar erger gemaakt. Het is zo frustrerend als je zin hebt om te bloggen of om een lekker gerecht te koken, of de honderd andere ideeën in mijn hoofd uit te werken, maar dat niks lukt. En dat je niet echt kan aanwijzen waar dat nou door komt waardoor ik constant het gevoel heb dat ik faal. Zoals me op de middelbare school regelmatig werd medegedeeld: “Het zit er wel in, maar het komt er niet uit”.

Hoe dat er voor nu uit ziet voor mijn blog & werk

Ondanks alles ben ik juist wel heel optimistisch. Ik weet zéker dat het uiteindelijk allemaal goed komt en dat ik een manier kan vinden om mijn leven en werk zodanig in te richten dat dingen beter gaan, maar dat kan ik niet in mijn uppie. Ik heb wat meer opties uitgezocht en overwogen, maar er toch voor gekozen om de wachttijd tot de behandeling (specialistische GGZ) uit te zitten en tot die tijd een beetje aan te modderen waarbij ik mijn mentale gezondheid op de eerste plek zet. Veel uitrusten en niet te veel moeten. Zelfzorg prioriteit maken, kon ik eerst niet zo goed accepteren. Of beter gezegd voelde dat niet eens als een optie want financieel gezien is dat ook niet ideaal. Maar ik probeer het nu als een investering te zien zodat alles straks weer wat beter kan gaan. Dat maakte het ineens veel positiever in mijn hoofd!

Nu ik weer wat meer energie heb en me beter voel, wil ik het bloggen en mijn werk graag voorzichtig weer oppakken. Maar echt maar voor een paar uurtjes per week. (Op aanraden van de mensen om mij heen, ik wilde zelf eigenlijk het liefst alweer hopsa fulltime aan de bak. Aan daverend enthousiasme geen gebrek hiero.)

Duizendmaal dank voor alle lieve berichten, jullie begrip en geduld. Ik heb niet iedereen persoonlijk kunnen antwoorden, maar ik heb alles gelezen en ik vind het zo-zo-zo lief. Had ik al gezegd dat jullie DE BESTE lezers óóit zijn?