Om maar met een cliché te beginnen: wat gaat de tijd hàrd! Ollie de beagle woont vandaag precies één jaar bij ons. Taart!
1 jaar met Ollie de beagle
7 februari 2016 zagen we voor de tweede keer beagle Max voorbijkomen op ikzoekbaas.nl. Wat een lief hoofdje!11 februari 2016 kwam de moeder van Steve op bezoek. We hadden het over beagle Max die we zo leuk vonden. Samen met haar ging ik naar het asiel in Almelo. Gewoon om even kennis te maken. Hierboven is de allereerste foto van mij en Ollie (die toen nog Max heette).Ik stuurde de foto’s naar Steve en belde met hem om te overleggen. Hij kon zelf namelijk niet mee naar het asiel omdat hij toen nog heel ziek was. Steve twijfelde totaal niet: “neem hem maar mee!”. Vanaf het eerste moment dat Max Ollie de woonkamer binnenliep waren hij en Steve beste vrienden. De foto hierboven is Ollie’s eerste avond bij ons. Zo’n knuffelkont is het trouwens nog steeds!Ollie had een onrustige tijd achter de rug met veel veranderingen doordat hij vaak van eigenaar moest wisselen. Omdat wéér een nieuw huis best spannend voor hem was, sliep hij de eerste nacht bij ons op de kamer. We deden overigens geen oog dicht omdat hij maar op het bed bleef hoppen en per se tussen ons in wilde slapen.Ollie kon Steve (incl. zwerverlook door het lange ziek zijn) goed gezelschap houden op de bank en was al snel aan ons gewend <3 Op 18 februari maakte ik onze gezinsuitbreiding bekend aan de interwebs.Wel had hij een aantal problemen, waaronder verlatingsangst. Heeeel langzaam hebben we het alleen zijn opgebouwd. De eerste keer dat we daadwerkelijk het huis verlieten om even boodschappen te doen, vond ik superspannend. Met een webcam hielden we in de gaten of het goed met hem ging. Gelukkig ging het supergoed! Inmiddels is zijn verlatingsangst helemaal weg, go Ollie!De lente begon. Eén van Ollie’s favoriete hobby’s is luieren in de zon, ontdekten we. (Toen nog aan de lijn in onze achtertuin want die was nog niet beagle-proof.)De wandelrondjes werden steeds langer en langer. Want niet alleen Ollie begon een steeds betere conditie te krijgen, Steve ook!Ollie’s bench maakte plaats voor een mand. We hadden een bench om hem een veilige plek te geven en omdat hij erom bekend stond alles te slopen. Maar we vonden hem zo vaak in de rondslingerende wasmand dat we dachten dat hij een mand vast leuker zou vinden. En ja hoor: helemaal gelukkig. Hij heeft bij ons nog nooit iets gesloopt trouwens! *klopt af*26 april 2016 werd Ollie vier jaar oud. Ik maakte een taartje voor hem!Tussendoor had hij een INTENS eigenwijze fase waardoor we hem bíjna weer terug brachten naar het asiel. (Niet echt, hoor.) Hij zocht alle grenzen op; tijdens het wandelen stopte hij gewoon als hij geen zin meer had of wilde hij telkens per se telkens de andere kant op. Hij jatte om de haverklap het eten van onze borden en werd agressief als we het probeerden af te pakken. Na heel-heel-heel veel geduld en positief belonen als hij eens wèl goed luisterde, ging het gelukkig stukken beter. Een hond uit het asiel (of sowieso een nieuwe hond) is dus niet alleen maar schattigheid, maar soms ook erg pittig.Dit is het meest trotse moment in mijn hondenmamaleven. Ollie is behoorlijk intens wanneer het om eten gaat, zoals veel beagles dat zijn. Dus dit hierboven is echt iets waarvan ik nooit had verwacht dat dit ons zou lukken! Knap hè? Net als dat hij tegenwoordig netjes in zijn mand wacht tot wij zijn uitgegeten met avondeten.In oktober nam ik contact op met Ollie’s eerste eigenaar door een doorgekrast telefoonnummer in het hondenpaspoort te ontcijferen. Hij vond het fijn om te horen dat het zo goed ging met Ollie en ik kreeg deze foto toegestuurd waar Olliebol nog heel mini is. Hij is op de foto ongeveer een half jaar, zó lief!Oh, hij heeft in de tussentijd al zo veel geleerd! Het is echt mooi om te zien hoe hij in de loop der tijd steeds meer zichzelf werd en zich steeds meer thuis begon te voelen. Er zijn nog wel wat dingetjes waaraan we moeten werken, maar ik heb er al het vertrouwen in dat het alleen nog maar beter gaat worden met die hond van ons.<3
Positief trainen
In de hondenwereld heb je grofweg twee stromingen: de Cesar Millan-aanhangers die vinden dat je hond vooral moet weten dat jìj de baas bent en de hippies die geloven in een positieve training en vooral focussen op de band die je met je hond hebt. Kijktip: Martin Gaus legt het in dit korte filmpje goed uit! Nu mag ik mijzelf toch wel een expert noemen in psychologie, en als ik íets heb geleerd van de honderd boeken die ik heb gelezen, dan is het dat positieve bekrachtiging altijd beter werkt dan straffen. Ik krijg wel eens kritiek van mensen dat ik te lief en te aardig ben voor Ollie. Zelfs van willekeurige mensen die ik tegenkom tijdens het uitlaten (joe, waar bemoei je je mee?). Alsof dat de makkelijke weg is. Terwijl ik vind dat trainen door middel van straffen en corrigeren juist de makkelijke weg is. Positief trainen vergt nu eenmaal wat meer tijd en geduld. Ik denk dat de groei van Ollie dit jaar toch wel aangeeft dat we blijkbaar iets goed doen. Hij is niet veranderd in een slaafse hond, maar in een vrolijke, zelfverzekerde hond
High five!
Ik merk nog steeds dat hij in positieve zin verandert! Dus ik ben heel benieuwd hoe het over weer een jaar gaat. En wat we nog voor een avonturen gaan meemaken met hem. Eén ding dat ik het afgelopen jaar in ieder heb geleerd: een leven met een beagle is nóóit saai.
